Ramaria flavobrunnescens – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ramaria flavobrunnescens

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	siatkoblaszkowce
Rodzina	siatkoblaszkowate
Rodzaj	koralówka
Gatunek	Ramaria flavobrunnescens
Nazwa systematyczna
Ramaria flavobrunnescens (G.F. Atk.) Corner Monograph of Clavaria and allied Genera (Annals of Botany Memoirs No. 1): 581 (1950)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ramaria flavobrunnescens (G.F. Atk.) Corner – gatunek grzybów należący do rodziny siatkoblaszkowatych (Gomphaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ramaria, Gomphaceae, Gomphales, Phallomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1909 r. George Francis Atkinson, nadając mu nazwę Clavaria brunnescens. W 1950 r. Edred John Henry Corner przeniósł go do rodzaju Ramaria^[1]. Synonimy^[2]:

• Clavaria flavobrunnescens G.F. Atk. 1909
• Ramaria flavobrunnescens var. aromatica Marr & D.E. Stuntz 1974
• Ramaria flavobrunnescens var. asperospora Raithelh. 1987
• Ramaria flavobrunnescens var. formosoides Corner 1970

Owocnik

Klawarioidalny, krzaczkowaty, osiągający wysokość do 9 cm i średnicę do 5 cm, w zarysie szeroko trójkątny do szeroko wrzecionowatego. Trzon pojedynczy, średniej wielkości, o wymiarach do 3,5 × 2,0 cm, zwężający się w dół do wąsko zaokrąglonej podstawy, często kolankowaty, w miejscach zacienionych biały, po dotknięciu wodnistobrunatny, w górnej części tej samej barwy co ramiona. Miąższ trzonu biały, zwarty, suchy. Dzieli się na 2–3 ramiona o barwie od białawej do kremowej, wznoszące się, ale nie wyprostowane, dzielące się na 4–6 rzędów bladokremowych, jasno pomarańczowożółtych gałązek, lekko brązowiejących w miejscach otarć. Miąższ ramion biały, bardzo kruchy, po wyschnięciu zwarty. Odcinki między rozgałęzieniami długie, w okresie dojrzałości gwałtownie malejące w górę, wierzchołki delikatnie podwójnie dychotomiczne do drobno guzowatych, jasnożółte. Miąższ o lekko aromatycznym zapachu, bez smaku^[3].

Cechy mikroskopowe

Podstawki 48–55 × 8 µm, maczugowate, ze sprzążkami bazalnymi, o jednorodnej zawartości, 4-sterygmowe. Bazydiospory 9,0–11,2 × 3,2–4,3 µm, wąsko elipsoidalne do cylindrycznych, po bokach lekko chropowate, zawartość ochrowa, czasem z amorficznymi wtrąceniami, ścianka o grubości do 0,2 µm, wyrostek wnęki stopniowany, powierzchnia z małymi, izolowanymi, niskimi brodawkami i bardzo krótkimi grzbietami. Strzępki w tramie trzonu o średnicy do 10 µm, szkliste, ze sprzążkami, cienkościenne, ściśle splecione. Strzępki górnych gałęzi o średnicy do 8 µm, szkliste, ze sprzążkami, cienkościenne, mniej więcej równoległe^[3].

Cechy charakterystyczne

Taksonomicznymi cechami Ramaria flavobrunnescens o znaczeniu diagnostycznym są: zwężający się, często kolankowaty trzon, żółte gałęzie i wierzchołki, obecność sprzążek na strzępkach oraz raczej małe, wąskie zarodniki. Niezgodnie ze swoją nazwą gatunkową, młode gałązki są żółte z mięsistymi odcieniami, a bardzo dojrzałe okazy znacznie różnią się barwą^[3].

Występuje w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji i Australii^[4]. Brak go w opracowanym w 2003 r. przez Władysława Wojewodę wykazie wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski^[5], po raz pierwszy jego stanowiska w Polsce podał Karasiński w 2016 r.^[6] Aktualne stanowiska podaje także internetowy atlas grzybów. Znajduje się w nim na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną^[7].

Grzyb mykoryzowy^[5].

Jest grzybem trującym, powodującym zatrucia u bydła, owiec i rzadziej u koni i świń. Powoduje wrzodziejące i zgorzelinowe zmiany na skórze, języku i przełyku oraz utratę włosów na końcu ogona. U owiec sporadycznie obserwuje się objawy nerwowe. Brak doniesień o zatruciach u ludzi, gdyż nie jest zbierany do celów spożywczych, należy jednak przypuszczać, że dla ludzi jest również trujący^[8].