Real Live Tour – Wikipedia, wolna encyklopedia

Real Live Tour – trasa koncertowa heavymetalowego zespołu Iron Maiden, która trwała od 25 marca do 28 sierpnia 1993 roku i objęła 16 państwa na kontynencie europejskim. Była to ostatnia trasa koncertowa Bruce’a Dickinsona, zanim wrócił do zespołu do 1999 roku. Koncerty zostały niemal całkowicie wyprzedane, grupa po raz pierwszy wystąpiła w Czechach, Słowacji oraz w Rosji, gdzie dała trzy wyprzedane koncerty na Stadionie Olimpijskim mieszczącym wówczas 45 tys. widzów. Trasa promowała wydany w marcu 1993 album koncertowy A Real Live One, była również przedłużeniem tournée „Fear of the Dark Tour”^[1].

Podczas koncertów w Rosji, Holandii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Czechach i we Włoszech nagrano część materiału zamieszczonego na wydanym na jesieni 1993 roku albumie koncertowym, zatytułowanym A Real Dead One. Pomimo ogromnego zainteresowania ze strony publiczności i wspaniałego przyjęcia, muzycy ocenili trasę jako najgorszą, najbardziej frustrującą i najmniej udaną artystycznie, przepełnioną wewnętrznymi konfliktami, w całej historii grupy. Jak twierdził biograf zespołu, Mick Wall, nawet w trakcie koncertów dawało się wyczuć narastające napięcie i niechęć między odchodzącym frontmanem a resztą zespołu, w szczególności liderem, Steve’em Harrisem^[1].

Ostatnie dwa koncerty trasy miał miejsce w Pinewood Studios i został zarejestrowany i wydany pod nazwą Raising Hell. Były to ostatnie dwa występy z legendarnym wokalistą w składzie. Specjalnym gościem koncertów był iluzjonista Simon Drake. Występy transmitowała stacja MTV m.in. jako ofertę PAY-PAR-VIEW^[2]. 47 koncertów, wraz z ponad milionową widownią uczestniczącą w recitalu „Primo Maggio Festival” w Rzymie, zobaczyła rekordowa liczba 2,5 mln widzów^[3].

• Numeros Rojos – Hiszpania^[4].
• Rated X – Szwajcaria^[4].
• Sexit – Słowacja^[4].
• The Almighty – od koncertu w Wiedniu do występu w Belfaście^[4].
• Zeus – Czechy^[4].

• Introdukcja: odgłosy burzy, na wszystkich koncertach trasy.

1. „Be Quick or Be Dead” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
2. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
3. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)
4. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
5. „Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
6. „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983)
7. „From Here to Eternity” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
8. „Wasting Love” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
9. „Bring Your Daughter... to the Slaughter” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
10. „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
11. „Afraid to Shoot Strangers” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
12. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
13. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
14. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
15. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
16. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
17. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Where Eagles Dare” (z albumu Piece of Mind, 1983) był wykonywany do koncertu w Stuttgarcie, wówczas został zastąpiony przez „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)^[4].
• „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981) wykonywany tylko podczas pierwszych dwóch koncertów trasy 1993^[4].

W dużej mierze widowisko, które zespół zaprezentował w 1993 roku, było kontynuacją wielu rozwiązań z trasy promującej album Fear of the Dark w minionym roku. Zazwyczaj zespół występował na wielkiej estradzie, wokół której widniało potężne podium z wybiegami wchodzącymi głęboko za perkusję oraz bocznymi cokołami, na które wspinali się gitarzyści i wokalista. W głębi sceny ustawiono po sześć paczek głośników i wzmacniaczy „Marshall” na stronę. Estrada została, jak poprzednio, udekorowana tworzywem z reprodukcją konarów i korzeni drzew. W głębi sceny zmieniały się potężne tła panoramiczne z reprodukcjami ilustracji płytowych grupy (w tym z okładką koncertowego A Real Live One)^[5].

Nad sceną i wokół niej zawisły potężne rampy świateł w ilości 16, również trzy przednie podesty estrady zostały wyposażone w linijki świetlne i reflektory umieszczone w ich wnętrzu. Rampy znajdujące się bezpośrednio nad estradą, inaczej niż miało to miejsce przed rokiem, nie zostały zbudowane na planie koła, lecz tworzyły ramiona mobilnych trójkątów skierowanych wierzchołkami ku publiczności. Zabrakło również pierścieni halogenów zamontowanych w podeście na perkusję. System oświetleniowy składał się z około 1300 punktów, w tym halogenów, rzutników, szperaczy, stroboskopów i pojedynczych laserów. Oświetlenie, jak poprzednio, należało do najefektowniejszych w historii zespołu^[5].

Maskotka grupy (Eddie) w wersji mobilnej, przypominającej wcielenie z trasy „Beast on the Road” z 1982 r., przemierzała estradę podczas utworu „The Clairvoyant”, natomiast w trakcie prezentacji kompozycji „Iron Maiden”, tylne podium sceny obejmował we władanie potężny Eddie przypominający upiorne, ruchome drzewo, dokładnie taki sam, jak w 1992 roku. Zespół nie wykorzystywał pirotechniki, natomiast kilkakrotnie scenę pokrywały kłęby oparów suchego lodu. Sprzęt na koncerty stadionowe (Włochy, Rosja) przewoziło 27 ciężarówek^[5].

Trasę zwieńczyły koncerty odbywające się pod hasłem "Raising Hell". Specjalnie dla fanów zorganizowano dwa wyreżyserowane spektakle w londyńskich Pinewood Studios, z udziałem znanego iluzjonisty telewizyjnego Simona Drakea, podczas których zaprezentowano mroczny spektakl, przepełniony scenami tortur znanych z horrorów gore, uwieńczony egzekucją Dickinsona w żelaznej dziewicy. Zaprezentowano efekty pirotechniczne, specjalnie przygotowaną, podwójną estradę z rekwizytami znanymi z poprzednich tras zespołu oraz narzędziami tortur obsługiwanymi przez grupę asystentów. Widowisko transmitowała stacja MTV w opcji pay-per-view. W roku 1994 ukazała się kaseta video z zapisem przedstawienia, zatytułowana Raising Hell^[6].

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
25 marca 1993	Faro	Portugalia	Kadoc
27 marca 1993	Madryt	Hiszpania	Sala Canciller
28 marca 1993	San Sebastián		Polideportivo Anoeta
29 marca 1993	Barcelona		Zeleste Arena
5 kwietnia 1993	Ostrawa	Czechy	ČEZ Aréna
6 kwietnia 1993	Bratysława	Słowacja	Zimný štadión
7 kwietnia 1993	Wiedeń	Austria	Wiener Stadthalle
9 kwietnia 1993	Arnhem	Holandia	Rijnhal
10 kwietnia 1993	Paryż	Francja	Élysée Montmartre
11 kwietnia 1993	Berlin	Niemcy	Neue Welt
13 kwietnia 1993	Würzburg		Carl-Diem-Halle
15 kwietnia 1993	Hanower		Hallenstadion
16 kwietnia 1993	Brema		Stadthalle
17 kwietnia 1993	Essen		Grugahalle
19 kwietnia 1993	Stuttgart		Schleyer Halle
20 kwietnia 1993	Saarbrücken		Saarlandhalle
21 kwietnia 1993	Augsburg		Schwabenhalle
23 kwietnia 1993	Göteborg	Szwecja	Scandinavium
25 kwietnia 1993[a]	Bourges	Francja	Sport Pavillon
27 kwietnia 1993	Turyn	Włochy	PalaRuffini
28 kwietnia 1993	Majano		Campo Sportivo
29 kwietnia 1993	Florencja		Palasport
30 kwietnia 1993	Rzym		Palaghiaccio
1 maja 1993[b]			San Giovanni Laterano
2 maja 1993	Priolo Gargallo		Palaghiaccio
4 maja 1993	Monza		Stadio Brianteo
5 maja 1993	Neapol		Neapol Arena
6 maja 1993	Bolonia		Parc Nord
8 maja 1993	Genua		Palasport di Genova
9 maja 1993	Mediolan		Forum di Assago
11 maja 1993	Tulon	Francja	Le Zénith Tulon
13 maja 1993	Grenoble		Summum Center
14 maja 1993	Nancy		Le Zénith Nancy
16 maja 1993	Sheffield	Anglia	Sheffield Arena
17 maja 1993	Londyn		Wembley Arena
19 maja 1993	Manchester		Manchester Central
20 maja 1993	Birmingham		National Exhibition Centre
21 maja 1993	Glasgow	Szkocja	SECC
23 maja 1993	Dublin	Irlandia	Point Theatre
24 maja 1993	Belfast	Irlandia Północna	King’s Hall
27 maja 1993	Neuchâtel	Szwajcaria	Patinoire du Littoral
2 czerwca 1993	Moskwa	Rosja	Stadion Olimpijski
3 czerwca 1993
4 czerwca 1993
27 sierpnia 1993	Londyn	Anglia	Pinewood Studios
28 sierpnia 1993

• Była to ostatnia trasa koncertowa zagrana w pięcioosobowej konfiguracji personalnej przed odejściem Bruce’a Dickinsona^[8].
• Bilety na poszczególne koncerty sprzedawały się w krótkim czasie^[8].
• Zespół po raz pierwszy wystąpił w Czechach, Rosji na Słowacji^[8].
• Zespół na życzenie fanów dał 5 specjalnych, kameralnych koncertów – po jednym w Portugalii, Hiszpanii, Niemczech, Francji i we Włoszech^[8].
• 11 koncertów we Włoszech przyciągnęło największą widownię w historii grupy. Dziesięć indywidualnych, biletowanych koncertów przyciągnęło 130 tys. fanów. Wraz z okolicznościowym, bezpłatnym koncertem w Rzymie, zorganizowanym w ramach obchodów „Pierwszego Maja” (obecnych ponad milion uczestników!) zespół zobaczyło ponad 1,3 mln widzów. Fragmenty ogromnego koncertu transmitowały telewizje: RAI1, RAI2, RAI3, oraz Radio StereoRAI^[3]
• W trakcie koncertów we Francji, Niemczech, Rosji, Szwajcarii, Czechach, Holandii, Włoszech zarejestrowano część utworów, które znalazły się na albumie A Real Dead One, wydanym na jesieni 1993 roku^[8].
• Podczas koncertu na Wembley Arena w Londynie doszło do kłótni pomiędzy muzykami, co zaowocowało przerwaniem występu i zniszczeniem części sprzętu estradowego przez sfrustrowanego gitarzystę Janicka Gersa^[8].
• Zespół zaprezentował najgorszą formę w dotychczasowej karierze, Steve Harris stanął wobec perspektywy podjęcia decyzji o definitywnym zakończeniu działalności Iron Maiden^[2].
• Zamykające trasę koncerty w Pinewood Studios stanowiły zarazem pożegnanie z Bruce’em Dickinsonem. Gościem specjalnym był iluzjonista Simon Drake, koncerty zostały wydane jako VHS Raising Hell, były również transmitowane przez MTV oraz telewizję – również w Polsce^[8].
• Na tym etapie kariery zespół miał na koncie 1492 koncerty, które zgromadziły około 25 mln widzów, wliczając w to darmowy koncert w Rzymie. Liczba ta stanowiła ówczesny rekord w historii gatunku^[8].

• Official website