Regencja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Regencja – zastępcze wykonywanie władzy monarszej przez upoważnioną do tego osobę w czasie, kiedy panujący sam władzy swojej sprawować nie może^[1].

Najczęstszym powodem do ustanowienia regencji w monarchii dziedzicznej jest małoletność, w chwili śmierci panującego, powołanego na tron następcy (regencja zwykła)^[1]. Poza tym regencja ma miejsce w razie długotrwałej lub nieuleczalnej choroby panującego, a także w razie jego dłuższego przebywania poza granicami własnego państwa. W ostatnim wypadku zakres uprawnień i władzy regenta (tj. sprawującego regencję) bywa zazwyczaj określany przez samego panującego^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Joachim Bartoszewicz: Podręczny słownik polityczny. Do użytku posłów, urzędników państwowych, członków ciał samorządowych i wyborców, s. 667.

[Bartoszewicz-1] Joachim Bartoszewicz: Podręczny słownik polityczny. Do użytku posłów, urzędników państwowych, członków ciał samorządowych i wyborców, s. 667.

[1]