Rezerwat przyrody Wólczańska Góra – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wólczańska Góra
Ilustracja
Rezerwat przyrody Wólczańska Góra widziany od strony rzeki Świder
rezerwat przyrody nieożywionej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Mezoregion

Równina Garwolińska

Data utworzenia

1978

Akt prawny

M.P. z 1978 r. nr 4, poz. 20

Powierzchnia

5,01 ha

Ochrona

czynna[1]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wólczańska Góra”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wólczańska Góra”
Położenie na mapie powiatu mińskiego
Mapa konturowa powiatu mińskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Wólczańska Góra”
Położenie na mapie gminy Siennica
Mapa konturowa gminy Siennica, na dole znajduje się punkt z opisem „Wólczańska Góra”
Ziemia52°02′25″N 21°37′32″E/52,040278 21,625556

Rezerwat przyrody Wólczańska Górarezerwat przyrody nieożywionej położony w gminie Siennica[2], w leśnictwie Siennica, w uroczysku Wólka Dłużewska II[3] (województwo mazowieckie). Lokalna nazwa rezerwatu to „Górka”[3].

Został powołany Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 16 stycznia 1978 roku (M.P. z 1978 r. nr 4, poz. 20[4]) na powierzchni 4,72 ha. Obecnie zajmuje powierzchnię 5,01 ha[2].

Celem ochrony, według aktu powołującego, jest zachowanie ze względów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych ozu – rzadko spotykanej formy morfologicznej.

Na szczycie znajduje się pamiątka z II wojny światowej – samotna mogiła kresowiaka, kaprala Piotra Szczuckiego z Krzemieńca, który 14 września 1939 r. zginął w bitwie pod Wólką Dłużewską[5].

Klasyfikacja rezerwatu

[edytuj | edytuj kod]

Jest to rezerwat przyrody nieożywionej (N), częściowy, na gruntach leśnych;

  • według głównego przedmiotu ochrony jest to rezerwat geologiczny i glebowy (PGg) podtypu skał, minerałów, osadów, gleb i wydm (smg),
  • według głównego typu środowiska należy do typu leśnego i borowego (EL) podtypu borów nizinnych (bni)[2].

Walory przyrodnicze

[edytuj | edytuj kod]

Jest to jedna z najlepiej zachowanych i największych form ozowych w Polsce Środkowej. Zbocza ozu dość stromo opadają ku dolinie rzeki Świder[6].

Występują tu dwa zbiorowiska leśne: dąbrowa świetlista i bór świeży.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zarządzenie nr 6 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Wólczańska Góra”. [w:] Dz. Urz. Województwa Mazowieckiego Nr 72, poz. 1947 [on-line]. 2009-05-18. [dostęp 2019-04-10].
  2. a b c Rezerwat przyrody Wólczańska Góra. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-06-10].
  3. a b Rezerwaty przyrody. Nadleśnictwo Mińsk – Lasy Państwowe. [dostęp 2019-04-10].
  4. M.P. z 1978 r. nr 4, poz. 20
  5. Wólka Dłużewska – Wólczańska Góra. polskaniezwykla.pl. [dostęp 2019-09-17].
  6. Słomka i inni, Katalog obiektów geoturystycznych w obrębie pomników i rezerwatów przyrody niożywionej = The catalogue of geotourist sites in nature reserves and monuments, Kraków: AGH Akademia Górniczo-Hutnicza. Wydział Geologii Geofizyki i Ochrony Środowiska. Katedra Geologii Ogólnej i Geoturystyki, 2012, ISBN 978-83-88927-30-0, OCLC 823752490 [dostęp 2020-06-27].