Richard Cassirer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Richard Cassirer

Portret autorstwa Maxa Liebermanna
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1868 Wrocław
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 1925 Berlin
profesor nauk medycznych
Specjalność: neurologia
Alma Mater	Königliche Universität Breslau
Doktorat	1891
Uczelnia	Königliche Universität Breslau Uniwersytet Berliński
Multimedia w Wikimedia Commons

Richard Cassirer (ur. 23 kwietnia 1868 we Wrocławiu, zm. 20 sierpnia 1925 w Berlinie) – niemiecki lekarz neurolog.

Urodził się we Wrocławiu w 1868 roku jako syn przemysłowca Louisa Cassirera (1839–1904) i Emilie Schiffer (1847–1890). Jego braćmi byli fabrykant Hugo Cassirer (1869–1920), marszand i wydawca Paul Cassirer (1871–1926) i współwłaściciel fabryki Alfred Cassirer (1875–1932).

Studiował medycynę i doktoryzował się w 1891, po czym został asystentem Carla Wernickego w klinice psychiatrycznej we Wrocławiu. W 1893 wyjechał do Wiednia i kontynuował naukę u Richarda von Krafft-Ebinga i Heinricha Obersteinera. Następnie został profesorem neurologii na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie blisko współpracował z Hermannem Oppenheimem.

W 1921 roku Cassirer został poproszony o ocenę stanu psychicznego Soghomona Tehliriana, zabójcy Talaata Paszy. Cassirer orzekł, że Tehlirian był w stanie psychozy wywołanej śmiercią bliskich podczas rzezi Ormian.

Max Liebermann w 1918 roku namalował portret Cassirera, wystawiany obecnie w Tate Gallery w Londynie^[1].

Był żonaty z Hedwig (Hede) Cassirer (1862–1928). Mieli troje dzieci: Anamarie zamężną Löwenberg, Hansa i Thomasa Wernera.

Jako neurolog kliniczny, Cassirer specjalizował się w anatomii ośrodkowego układu nerwowego. Opisał istotne aspekty stwardnienia rozsianego, zapaleń mózgu i poliomyelitis. Razem z Oppenheimem napisał podręcznik Lehrbuch der Nervenkrankheiten für Ärzte und Studierende. W 1901 roku, pięć lat po belgijskim lekarzu Jeanie B. Crocqu, opisał rzadką jednostkę chorobową o nieznanej do dziś etiologii, znaną dziś jako zespół Crocqa-Cassirera.

• Die Vasomotorisch-trophischen Neurosen. Berlin: Karger 1901. 2. Auflage, Berlin: Karger, 1912.
• Die multiple Sklerose. Leipzig, 1905.
• Die Beschäftigungsneurosen. Deutsche Klinik 6, 1, 1906
• Die vasomotorisch-trophischen Neurosen. W: Handbuch der Neurologie Bd. 5, 1914.
• Krankheiten des Rückenmarks und der peripherischen Nerven. W: Julius Schwalbe (Hrsg.) Diagnostische und therapeutische Irrtümer und deren Verhütung. Leipzig, 1921
• Vasomotorisch-trophische Erkrankungen. W: Friedrich Kraus, Theodor Brugsch: Spezielle Pathologie und Therapie 10, 3

• Werner Leibbrand: „Cassirer Richard”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB) Bd. 3: Bürklein – Ditmar. Berlin, 1957 s. 170
• ErwinE. Straus ErwinE., Dem Andenken an Richard Cassirer, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 108 (1), 1927, s. 813–818, DOI: 10.1007/BF02863998, ISSN 0303-4194  (niem.).
• Otto Kalischer: Dem Andenken an Richard Cassirer. Medizinische Klinik 43, 1632–1633, 1925
• RobertR. Hirschfeld RobertR., Richard Cassirer zum Gedächtnis., „Monatsschrift für Psychiatrie und Neurologie”, 60 (2), 1926, s. 81–88, DOI: 10.1159/000190464, ISSN 0014-3022 .
• R.R. Hirschfeld R.R., Dem Andenken an Richard Cassirer, „Klinische Wochenschrift”, 4 (50), 1925, s. 2423, DOI: 10.1007/BF01717893, ISSN 0023-2173  (niem.).
• Henneberg: Richard Cassirer †. Deutsche Medizinische Wochenschrift 51(38), ss. 1581–1582, 1925
• ErnaE. Ball ErnaE., Richard Cassirer, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 76 (1), 1926, s. 513–520, DOI: 10.1007/BF01814712, ISSN 0003-9373  (niem.).
• Alma Kreuter: Deutschsprachige Neurologen und Psychiater: ein biographisch-bibliographisches Lexikon von den Vorläufern bis zur Mitte des 20. Jahrhunderts. Band 1. Saur, 1996, ss. 220–222

• Richard Cassirer w bazie Who Named It (ang.)