Robert Gonera – Wikipedia, wolna encyklopedia

Robert Gonera
Ilustracja
Robert Gonera (2023)
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1969
Syców

Zawód

aktor

Współmałżonek

Jolanta Fraszyńska
(1990-1994; rozwód)
Karolina Wolska
(2003–2012; rozwód)

Lata aktywności

od 1989

Robert Tomasz Gonera (ur. 1 lutego 1969 w Sycowie) – polski aktor teatralny i filmowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Sycowie[1][2]. Wychowywał się w Twardogórze[3], gdzie regularnie odwiedzał kino, które w 1994 reaktywował wraz z braćmi[4]. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Oleśnicy[5], gdzie zdobywał pierwsze aktorskie szlify w amatorskim teatrze i kabarecie Salon Satyryczny Struś[4]. Był autorem spektaklu, który zdobył wyróżnienie na przeglądzie kabaretów we wrocławskim Młodzieżowym Domu Kultury[4]. Maturę zdał w wieku 18 lat, ponieważ poszedł do szkoły rok wcześniej[4]. W 1991 ukończył wrocławską filię PWST w Krakowie, w której później prowadził zajęcia warsztatowe[6].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 zadebiutował w roli Motła Kamzoila w klasycznym musicalu Skrzypek na dachu Jerry’ego Bocka, w reżyserii Jana Szurmieja na scenie Operetki Wrocławskiej, z którą był związany w latach 1991–1992. Występował w teatrach wrocławskich: Teatrze Polskim (1992–1999), Teatrze Piosenki (2005) oraz w legnickim Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej (2001–2004).

Jego udział w komedii Krzysztofa Krauzego Nowy Jork, czwarta rano (1988) ograniczył się do siedzenia na ławce na dworcu PKP w Bystrzycy Kłodzkiej[7]. Jego pierwszą rolą ekranową był Jacek „Hefajstos” Zybiga w dramacie psychologicznym Radosława Piwowarskiego Marcowe migdały (1989). Następnie zagrał postać Mariusza w filmie Teresy Kotlarczyk Zakład (1990). W dramacie Feliksa Falka Samowolka (1993) wcielił się w szeregowego Roberta Kowalskiego. Wystąpił w teledysku do utworu zespołu MyslovitzDługość dźwięku samotności” (1999). Za kreację biznesmena Adama Boreckiego w dramacie kryminalnym Krzysztofa Krauzego Dług (1999) otrzymał Polską Nagrodą Filmową Orła[8]. W serialu M jak miłość (2000–2006 oraz ponownie od 2023) występuje jako Jacek Milecki.

W latach 2008–2009 wraz z Katarzyną Glinką prowadził polską edycję teleturnieju Fort Boyard[9].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1990–1994 był mężem koleżanki ze studiów, aktorki Jolanty Fraszyńskiej[3][10], z którą ma córkę Nastazję (ur. 1990). W 2001 w Klubie Związków Twórczych we Wrocławiu poznał Karolinę Wolską[3][10], którą poślubił w 2003[11]. Mają dwóch synów – Teodora Józefa (ur. 2004) i Leonarda (ur. 2008)[3]. W kwietniu 2012 rozwiedli się[3][10].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1994: Nagroda Plastyków Wrocławskich
  • 1999: Najnowsze Kino Polskie – najlepsza rola męska za Dług
  • 1999: Polska Nagroda Filmowa Orzeł – najlepsza rola męska za Dług
  • 2003: Dolnośląski Brylant Roku – osobowość twórcza

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Personalidade: Robert Gonera (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2020-06-11]. (port.).
  2. Robert Gonera Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2020-06-11]. (ang.).
  3. a b c d e Gonera-gwiazda z oleśnickim rodowodem. „Nasze Miasto”. [dostęp 2020-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-11)]. (pol.).
  4. a b c d Rozmowa z Robertem Gonerą. Dolnośląskość.pl. [dostęp 2020-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-11)]. (pol.).
  5. Wybitni absolwenci. I Liceum Ogólnokształcące im. J. Słowackiego w Oleśnicy. [dostęp 2020-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-16)]. (pol.).
  6. Dyskretny prowokator opatrzności. Onet.pl. [dostęp 2020-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-11)]. (pol.).
  7. Robert Gonera. Sudety24.pl. [dostęp 2020-06-11]. (pol.).
  8. Robert Gonera. ČSFD.cz. [dostęp 2019-12-08]. (cz.).
  9. Robert Gonera poprowadzi Fort Boyard. [w:] Wirtualnemedia.pl [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2008-07-06. [dostęp 2022-05-31]. (pol.).
  10. a b c Robert Gonera Dating. FamousFix. [dostęp 2020-06-11]. (ang.).
  11. Życie na Gorąco” nr 49, 4 grudnia 2014, s. 29
  12. Filip. filmpolski.pl, 2022-09-20. [dostęp 2022-09-20]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]