Roman Scipio del Campo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Roman Scipio del Campo

Scypio
Rodzina	Scipio del Campo
Data urodzenia	25 sierpnia 1877
Ojciec	Karol Scipio del Campo
Matka	Karolina Weigel
Żona	Zofia Ziębicka

Roman Scipio del Campo (ur. 25 sierpnia 1877^[1]) – polski inżynier. Był potomkiem włoskiej rodziny Scipio del Campo.

Został odkrywcą pokładów alabastru na terenie Kańczugi, jedynych w Europie Wschodniej i (od 1928 roku) budowniczym kopalni w Łopuszce Wielkiej. Wydobywany tutaj alabaster wykorzystywany był m.in. do renowacji stiuków w katedrze wawelskiej.

Syn Karola Scipio del Campo i Karoliny Weigel.

Ożenił się w 1908 z Zofią Ziembicką (1884–1970). W 1909 urodził się mu syn – Andrzej, a rok potem w 1910 córka Zofia i 14 maja 1918 we Lwowie druga córka Katarzyna.

Dziedziczył dobra w Łopuszce Wielkiej koło Kańczugi. W Łopuszce znajduje się wzniesiona z końcem XIX neogotycka kaplica nagrobna jego rodu, według projektu Karola Stryjeńskiego.

W latach 1938–1939 był wiceprezesem, a w latach 1946–1957 sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.