Romuald Waga – Wikipedia, wolna encyklopedia

Romuald Waga

admirał
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1936 Lublin
Data i miejsce śmierci	29 listopada 2008 Gdańsk-Oliwa
Przebieg służby
Lata służby	1958–1996
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (PRL)  Marynarka Wojenna
Jednostki	Marynarka Wojenna Sztab Główny Marynarki Wojennej 8 Flotylla Obrony Wybrzeża ORP „Gdynia” ORP „KT-76”
Stanowiska	dowódca Marynarki Wojennej
Odznaczenia

Romuald Andrzej Waga (ur. 26 stycznia 1936 w Lublinie, zm. 29 listopada 2008 w Gdańsku Oliwie) – polski admirał, morski dyplomowany oficer pokładowy okrętów torpedowych i rakietowych. W latach 1954–1996 służył w Siłach Zbrojnych, dowodząc KT-76, ORP „Gdynia”, 8 Flotyllą Obrony Wybrzeża oraz Marynarką Wojenną (1989-1996).

W okresie od 1954 do 1958 odbył studia w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni. Był również absolwentem Kaspijskiej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej ZSRR w Baku (1961–1962) i Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie (1967–1970). W 1978 odbył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie.

Początkowo skierowano go na kuter torpedowy KT-76, na którym był pomocnikiem dowódcy okrętu, a od 1960 do 1961 dowódcą okrętu. W 1970 objął funkcję starszego pomocnika szefa Sztabu ds. operacyjnych w 3 Brygadzie Kutrów Torpedowych w Gdyni. Po rozformowaniu 3 Brygady Kutrów Torpedowych w 1971 i utworzeniu w Gdyni 3. Flotylli Okrętów, został w tej jednostce zastępcą szefa Sztabu ds. operacyjno-szkoleniowych. Od 1973 do 1975 kierował Sztabem 3. Flotylli Okrętów, a potem był zastępcą szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Głównego w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. W latach 1979–1983 dowodził 8 Flotyllą Obrony Wybrzeża w Świnoujściu.

Od 1983 zajmował stanowisko szefa Służb Technicznych i Zaopatrzenia – zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. techniki i zaopatrzenia, a 4 lutego 1986 wyznaczono go szefem Sztabu – I zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej. W okresie od 28 grudnia 1989 do 28 lutego 1996 był dowódcą Marynarki Wojennej, po czym 8 marca 1996 przeszedł w stan spoczynku.

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:

Zasiadał w radzie nadzorczej spółki S.A.Z. Biuro Podróży First Class^[1] oraz spółki Megagaz^[2]. Według dziennikarzy „Dziennika Bałtyckiego” w 1991 kierował działaniami mafii paliwowej. Sprawa uległa przedawnieniu^[3].

Pochowany na cmentarzu Witomińskim (kwatera 50-36-5)^[4].

Był synem Jana i Marii z domu Mirosław. Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona Bożena z domu Kałaska zmarła w 1995. Od 1998 był żonaty z Marią Kocko. Miał córkę^[5].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1991)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1981)
• Złoty Krzyż Zasługi (1976)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1978)
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1980)
• Komandor Legii Zasługi (Commander Legion of Merit, 1994, USA)
• Pierścień Hallera

• Mariusz Jędrzejko, Marek Paszkowski, Mariusz Krogulski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wydawnictwo Von Borowiecky. Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV:S-Z, Toruń 2010, s. 187-189.
• Piotr Andrzejewski, Zygmunt Białogłowski, Tomasz Dolny, Henryk Karwan, Janusz Królikowski, Michał Michalski, Andrzej Walor, „Przegląd Morski” 4/2005, ISSN 0137-7205
• Biuro Prasowe MW RP, Pożegnanie Admirała w: „Morze, Statki i Okręty”, styczeń 2009, s. 17.