Ronald Munro-Ferguson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ronald Munro-Ferguson

Data i miejsce urodzenia	6 marca 1860 Fife
Data i miejsce śmierci	30 marca 1934 Fife
Gubernator generalny Australii
Okres	od 18 maja 1914 do 6 października 1920
Poprzednik	Lord Denman
Następca	Lord Forster
Minister ds. Szkocji
Okres	od 24 października 1922 do 22 stycznia 1924
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Robert Munro
Następca	William Adamson
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ronald Craufurd Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar KT, GCMG (ur. 6 marca 1860 w Fife, zm. 30 marca 1934 tamże) – brytyjski polityk, członek Partii Liberalnej, a następnie Partii Konserwatywnej, w latach 1914–1920 gubernator generalny Australii, a w latach 1922–1924 minister ds. Szkocji.

Pochodził z zamożnej szkockiej rodziny, jego ojciec był członkiem Izby Gmin. Ukończył Królewską Akademię Wojskową w Sandhurst i do 1884 r. służył w armii. Następnie został wybrany do parlamentu jako reprezentant okręgu Ross and Cromarty. W 1885 r. przegrał wybory parlamentarne i do Izby Gmin wrócił po wyborach 1886 r. Tym razem reprezentował okręg wyborczy Leith Burghs. Wkrótce został osobistym sekretarzem późniejszego premiera, lorda Roseberyego. Podobnie jak on, Munro-Ferguson sytuował się na prawym skrzydle swojej partii i, już po przejściu do opozycji, popierał imperialistyczną politykę rządów konserwatywnych, łącznie z udziałem w drugiej wojnie burskiej.

W kolejnych latach nie wrócił jednak do głównego nurtu życia politycznego w Londynie, za to odegrał ważną rolę na scenie politycznej Australii, której gubernatorem generalnym został w 1914 r. Jego kadencja przypadła na okres ciągłych kryzysów politycznych, w znacznej mierze spowodowanych podziałami w społeczeństwie wokół kwestii udziału Australii w I wojnie światowej, a dokładniej sprawy wysyłania na jej fronty żołnierzy z poboru. Sam gubernator zawsze opowiadał się za jak największym wysiłkiem wojennym Australii. Starał się także umocnić znaczenie swojego urzędu, choć jego pozycja jako pośrednika między Londynem a Melbourne osłabła, gdy na czele rządu brytyjskiego stanął David Lloyd George, a premierem Australii został Billy Hughes. Polityków tych łączyło walijskie pochodzenie i często rozmawiali ze sobą nie tylko z pominięciem gubernatora generalnego, ale wręcz w niezrozumiałym dla niego języku walijskim. Podał się do dymisji w maju 1919 r., ale ostatecznie zgodził się kierować jeszcze przygotowaniami do australijskiej podróży księcia Walii i w końcu opuścił urząd w październiku 1920 r.

Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał dziedziczny tytuł szlachecki 1. wicehrabiego Novar (choć był jego ostatnim posiadaczem, bo nie miał potomka), a w 1922 r. został ministrem ds. Szkocji w rządach Andrew Bonar Lawa i Stanleya Baldwina. W 1926 r. otrzymał Order Ostu. Był również kawalerem Krzyża Wielkiego Orderu św. Michała i św. Jerzego. Zmarł w 1934 r. w swej rodzinnej posiadłości w hrabstwie Fife w Szkocji.

• Australian Dictionary of Biography
• Dictionary of Australian Biography