French
DeutschRostock (1977) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Bliźniaczy „Berlin – Hauptstadt der DDR” | |
| Klasa | fregata |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO | Koni |
| Historia | |
| Stocznia | Krasnyj Mietallist, Zielonodolsk |
| Położenie stępki | 22 października 1974 |
| Wodowanie | 4 czerwca 1977 |
 Marynarka Wojenna ZSRR | |
| Nazwa | Nierpa (Нерпа) |
| Wejście do służby | 31 grudnia 1977 |
| Wycofanie ze służby | 1979 |
 Volksmarine | |
| Nazwa | Rostock |
| Wejście do służby | 25 lipca 1978 |
| Wycofanie ze służby | 2 października 1990 |
 Deutsche Marine | |
| Nazwa | Rostock |
| Wejście do służby | 3 października 1990 |
| Wycofanie ze służby | sierpień 1991 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa 1440 t |
| Długość | 96,4 m |
| Szerokość | 12,55 m |
| Zanurzenie | 3,48 m |
| Napęd | |
| CODAG: 1 turbina gazowa o mocy 18 000 KM, 2 silniki wysokoprężne o mocy 15 820 KM, 3 śruby | |
| Prędkość | 30 węzłów |
| Zasięg | 4500 Mm przy prędkości 14 w. |
| Uzbrojenie | |
| 1×II wyrzutnia pocisków plot. Osa-M (20 rakiet) 4 działa plot. 76 mm AK-726 (2×II) 4 działka plot. 30 mm AK-230 (2×II) 2 wyrzutnie rbg RBU-6000 (2×XII) (120 rbg) | |
| Załoga | 110 ludzi |
Rostock – fregata rakietowa Niemieckiej Republiki Demokratycznej radzieckiego projektu 1159 (w kodzie NATO: Koni I), z okresu zimnej wojny. Nosiła numer burtowy 141. Wodowana w 1978 roku, weszła do służby w marynarce NRD (Volksmarine) w 1979 roku. Wycofana ze służby w 1991 roku, po zjednoczeniu Niemiec.
Budowa
[edytuj | edytuj kod]
Fregata „Rostock” była pierwszą z trzech jednostek radzieckiego projektu 1159 (w kodzie NATO: Koni I) zakupionych przez marynarkę NRD na przełomie lat 70. i 80. XX wieku (pozostałe to „Berlin – Hauptstadt der DDR” i „Halle”)[1]. Była ona zarazem pierwszym zbudowanym okrętem projektu 1159, stanowiącego typ małych fregat rakietowych budowanych w ZSRR na eksport dla zaprzyjaźnionych państw[1]. W marynarce NRD klasyfikowane były jako okręty obrony wybrzeża (niem. Küstenschutzschiff) 2. rangi i zastąpiły w służbie cztery stare fregaty projektu 50 (typu Riga)[2]. Planowano również zakup czwartego okrętu tego typu, lecz ostatecznie zrezygnowano z niego[1]. Fregaty projektu 1159 były największymi okrętami bojowymi w historii Volksmarine, po okrętach desantowych[3].
Stępkę pod budowę okrętu położono 22 października 1974 roku w stoczni Krasnyj Mietallist w Zielonodolsku, a kadłub wodowano po dłuższej budowie 4 czerwca 1977 roku, po czym jednostkę ukończono i oddano do służby ostatniego dnia – 31 grudnia tego roku[4].
Skrócony opis
[edytuj | edytuj kod]Okręt miał kadłub gładkopokładowy, stalowy, z nadbudówką na śródokręciu skonstruowaną ze stopów lekkich[4]. Na pokładzie dziobowym i rufowym umieszczone były pojedyncze wieże artylerii uniwersalnej, a na pokładówce przed rufową wieżą mieściła się chowana wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych Osa-M[4]. Wyporność standardowa wynosiła 1440 ton, a pełna 1600 ton[5]. Długość wynosiła 96,4 m, szerokość 12,55 m, a zanurzenie 3,48 m[5].
Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiły cztery armaty uniwersalne kalibru 76 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-726, z zapasem 1600 nabojów[5]. Ich ogniem kierował radar artyleryjski Fut-B[5]. Uzbrojenie artyleryjskie uzupełniały cztery działka przeciwlotnicze kalibru 30 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-230, z zapasem 6000 nabojów, umieszczonych po jednej na każdej z burt na śródokręciu, sprzężone z radarem kierowania ogniem Rys′[4]. Uzbrojenie rakietowe stanowiła dwuprowadnicowa chowana wyrzutnia ZIF-122 dla rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu systemu Osa-M, z zapasem 20 pocisków 9M-33[5]. Do naprowadzenia pocisków służył radar 4R-33[5].
Do zwalczania okrętów podwodnych służyły dwie dwunastoprowadnicowe wyrzutnie RBU-6000 rakietowych bomb głębinowych, z zapasem 120 bomb RGB-60, umieszczone na dziobie na dolnym piętrze nadbudówki, dysponujące systemem kierowania Buria[4]. Uzupełniały je dwie zrzutnie bomb głębinowych[4]. Okręt mógł zabrać 22 miny na torach minowych[4].
Wyposażenie radiolokacyjne, oprócz systemów kierowania ogniem, stanowiła stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego MR-302[5]. Ponadto okręt miał radar nawigacyjny Don-2[5]. Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna Argun′[5]. Okręt miał też wyposażenie walki radioelektronicznej w postaci stację rozpoznawczej Bizan′-4B i dwóch szesnastoprowadnicowych wyrzutni celów pozornych PK-16[5]. Według jednak źródeł zachodnich, wyrzutnie celów pozornych zamontowano dopiero w 1987 roku[1].
Siłownia okrętowa w układzie CODAG składała się z dwóch marszowych silników wysokoprężnych B-68 o mocy łącznej 15 820 KM, napędzających dwie śruby, oraz turbiny gazowej mocy szczytowej M-8B o mocy 18 000 KM, napędzającej środkową śrubę o stałym skoku[4]. Napęd pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej 30 węzłów oraz zasięgu 4500 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 w[4].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Pierwotnie okręt został tymczasowo 31 grudnia 1977 roku przejęty przez marynarkę ZSRR pod nazwą „Nierpa” (Нерпа, nerpa)[4]. Został następnie przekazany finalnemu odbiorcy i 25 lipca 1978 roku wszedł do służby w marynarce NRD (Volksmarine) pod nazwą „Rostock” od miasta nadbałtyckiego[4]. Nosił stały numer burtowy: 141[1].
Przed zjednoczeniem Niemiec strona radziecka wymogła zdemontowanie z okrętów systemu przeciwlotniczego Osa-M[1]. Formalnie wycofany został ze służby NRD w dniu poprzedzającym zjednoczenie (2 października 1990 roku)[6]. Jako jeden z nielicznych okrętów Volksmarine, „Rostock” został na krótko przejęty w skład marynarki zjednoczonych Niemiec (Bundesmarine), otrzymując NATO-wski numer taktyczny F224, lecz już w sierpniu 1991 roku został wycofany ze służby[1]. Ofertę na zakup fregat byłej NRD złożyła Algieria, lecz nie zdecydowano się na ich sprzedaż[1]. „Rostock” został następnie 18 maja 1995 roku sprzedany do Wielkiej Brytanii jako okręt-cel[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).