Rzygacz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rzygacz, inaczej gargulec (łac. gargulio „gardło”)^[1], także: garłacz, pluwacz, plwacz – dekoracyjne, ozdobne, wystające poza lico muru, zakończenie rynny dachowej, z którego woda deszczowa ma swobodny odpływ wodospadowy.

Początkowo kamienne, później wykonywane z blachy. W czasach gotyku we Francji przybierają fantazyjne formy: twarzy ludzkich, paszczy zwierzęcych, fantastycznych stworów (na przykład Katedra Notre-Dame w Paryżu). Z Francji rozpowszechniły się na całą Europę. W Polsce najciekawsze pochodzą z okresu renesansu. Były stosowane na budynkach świeckich i sakralnych.

Rzygacze, gargulce i maszkarony umieszczano zwykle na zewnętrznych łukach i dachach świątyń: ostrzegały przed złem, ale jednocześnie chroniły przed nim, gdyż – jak wierzono – demony muszą uciec, gdy zobaczą własny obraz^[2].

Rzygaczami nazywani są również członkowie stowarzyszenia Akademia Rzygaczy działającego w Gdańsku i skupiającego miłośników tego miasta.

Galeria

Rzygacz na kościele św. Jana Chrzciciela w Jaszkowej Dolnej
Rzygacz na ratuszu w Tallinnie
Rzygacz na wieży kościoła pw. NMP w Katowicach
Rzygacz kaplicy Zygmunta na Wawelu
Gargulec na pałacu książąt burgundzkich w Dijon
Średniowieczny rzygacz w murach miejskich w Kłodzku
Rzygacz na mauzoleum Donnersmarcków w Świerklańcu
Rzygacz na kościele w Ciężkowicach

Przypisy

↑ Sztuka świata. Słownik terminów A-K. Tom 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 216. ISBN 978-83-213-4726-4.
↑ Joanna Derdowska: Praskie przemiany: sacrum i desakralizacja przestrzeni miejskiej Pragi, Zakład Wydawniczy „Nomos”, Kraków 2006.

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 140. ISBN 83-85001-89-1.

[1] Sztuka świata. Słownik terminów A-K. Tom 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 216. ISBN 978-83-213-4726-4.

[2] Joanna Derdowska: Praskie przemiany: sacrum i desakralizacja przestrzeni miejskiej Pragi, Zakład Wydawniczy „Nomos”, Kraków 2006.

[1]

[2]