Sándor Szokolay – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sándor Szokolay

Sándor Szokolay, 2008
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1931 Kunágota
Pochodzenie	węgierskie
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 2013 Sopron
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
Multimedia w Wikimedia Commons

Sándor Szokolay (ur. 30 marca 1931 w Kunágota^[1][2], zm. 8 grudnia 2013 w Sopronie^[3][4]) – węgierski kompozytor.

Studiował w Akademii Muzycznej w Budapeszcie u Ferenca Szabó (1950–1952) i Ferenca Farkasa (1952–1956), dyplom uzyskał w 1957 roku^[1][2]. Od 1952 do 1955 roku był nauczycielem w Tóth Aladár Zeneiskola^[2]. W latach 1955–1959 pracował w Magyar Rádió^[1][2]. Od 1959 roku był wykładowcą Akademii Muzycznej w Budapeszcie, w latach 1966–1994 zatrudniony był na stanowisku profesora kompozycji^[1][2].

Otrzymał nagrodę im. Erkela (1960, 1965) i nagrodę Kossutha (1966)^[1][2]. W 1976 roku uhonorowany tytułem Zasłużonego Artysty (Érdemes Művésze díj), a w 1986 roku Wybitnego Artysty (Kiváló Művésze-díj)^[2]. W 1987 roku otrzymał nagrodę im. Bartóka-Pásztory^[1][2]. W 2001 roku odznaczony został Łańcuchem Korwina^[4].

Po początkowych zainteresowaniach muzyką instrumentalną zwrócił się w stronę twórczości dramatycznej^[1]. Swoją działalnością przerwał trwającą od dłuższego czasu stagnację w węgierskiej muzyce operowej^[1]. Pierwsze dzieła operowe Szokolaya cechują się rozmachem i ładunkiem emocjonalnym, podkreślanym przez mocne kontrasty i wykorzystanie różnorodnych elementów stylistycznych. W kolejnych zwracał się stopniowo w kierunku większej refleksyjności i stonowania ekspresyjności^[1]. Przez pewien czas wzbogacał swój język dźwiękowy swobodnie wykorzystywanymi elementami dodekafonii, w swoich późnych dziełach trzymał się jednak w ramach systemu dur-moll, służącemu uwypukleniu wyrazistości melodyki i prowadzenia linii wokalnej^[1]. W utworach instrumentalnych posługiwał się tradycyjnymi formami takimi jak koncert i symfonia^[1].

(na podstawie materiałów źródłowych)^[1][2]