SMS Erzherzog Friedrich – Wikipedia, wolna encyklopedia

SMS „Erzherzog Friedrich”

„Erzherzog Ferdinand Max”, bliźniaczy okręt SMS „Erzherzog Friedrich”
Klasa	Przeddrednot
Typ	Erzherzog Karl
Historia
Stocznia	Stabilimento Tecnico Triestino(inne języki), Triest
Położenie stępki	4 października 1902
Wodowanie	30 kwietnia 1904
K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby	31 stycznia 1907
Los okrętu	złomowany, 1921
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	10640 t
Długość	126,2 m
Szerokość	21,78 m
Zanurzenie	7,51 m
Napęd
dwie 4-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania, 12 opalanych węglem kotłów parowych Yarrow, 2 śruby 18000 KM
Prędkość	20,5 węzła (38 km/h)
Zasięg	4000 Mm przy prędkości 10 węzłów (7413 km przy prędkości 18,5 km/h)
Uzbrojenie
4 × Škoda K01 kal. 240 mm L/40 (2 × II) 12 × Škoda kal. 190 mm L/42 12 × Škoda kal. 66 mm L/45 4 × Škoda kal. 47 mm L/44 (szybkostrzelne) 2 × Škoda kal. 47 mm L/33 4 × Vickers kal. 37 mm 4 × km Schwarzlose kal. 8 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm
Opancerzenie
Burty: 210 mm Pokład: 55 mm Wieże artyleryjskie: 240 mm Kazamaty: 150 mm Wieża dowodzenia(inne języki): 220 mm Grodzie wodoszczelne: 200 mm
Załoga	740
Multimedia w Wikimedia Commons

SMS Erzherzog Friedrich – przeddrednot zbudowany dla Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej w latach 1902–1907. Był drugim okrętem z typu Erzherzog Karl. Został zwodowany w 4 kwietnia 1904 roku i razem ze swoimi siostrzanymi okrętami utworzył III Dywizjon Pancerników.

Przez większość I wojny światowej okręt pozostawał w swoim porcie macierzystym w Puli, w obecnej Chorwacji, poza czterema zadaniami. W 1914 r. pancernik był częścią austro-węgierskiej flotylli, która została wysłana w celu eskorty dwóch niemieckich okrętów, SMS „Breslau” i SMS „Goeben”, w trakcie ich ucieczki z brytyjskiego terytorium Morza Śródziemnego. Okręt dopłynął na wysokość Brindisi zanim został odwołany do swojego portu. W maju 1915 r. okręt brał udział w ostrzale włoskiego miasta portowego Ankona. „Erzherzog Friedrich” wziął również udział w stłumieniu buntu członków załóg kilku krążowników pancernych stacjonujących w Kotorze w dniach 1–3 lutego 1918 roku. Okręt brał też udział w próbie przełamania blokady Cieśniny Otranto w czerwcu tego samego roku, lecz musiał się wycofać, kiedy drednot „Szent István” został zatopiony. Po wojnie „Erzherzog Friedrich” został przekazany Francji jako pryz. Został zezłomowany we Włoszech w 1921 roku.

 Główny artykuł: Pancerniki typu Erzherzog Karl.

Wyporność pancernika SMS^[a] „Erzherzog Friedrich” wynosiła 10 640 t. Miał 126,2 m długości całkowitej (124,35 m długości na linii wody), 21,78 m szerokości i 7,51 m zanurzenia. Załoga składała się z 37 oficerów i 703 marynarzy^[1]. On i jego siostrzane okręty były ostatnimi i największymi przeddrednotami zbudowanymi przez Austro-Węgry, przerastając pancerniki typu Habsburg o około 2000 ton^[2]. Okręt był napędzany za pomocą dwóch czterocylindrowych maszyn parowych potrójnego rozprężania^[3]. Były one zasilane w parę przez 12 kotłów Yarrow opalanych węglem, rozmieszczonych w trzech kotłowniach^[3]. Podczas rejsu maszynownia okrętów zapewniała 18 000 KM^[2] (według innych źródeł 13 530 KM^[3]) mocy, co pozwalało osiągnąć prędkość 20,5 węzła^[2]. Było to o jeden węzeł więcej niż pierwotnie zakładano^[4].

Uzbrojenie główne pancernika składało się z czterech dział Škoda K01 kal. 240 mm L/40, po dwa w dwóch wieżach artyleryjskich^[5]. Działa te były austro-węgierskimi replikami dział Krupp C97 kal. 240 mm L/40, użytych na pancernikach typu Habsburg^[6] . Maksymalny kąt podniesienia dział wynosił od -4° do +20°, a kąt ostrzału 150° na każdą burtę^[5][6] . 45-kilogramowy ładunek prochu nadawał pociskom prędkość wylotową 725 m/s, co przy kącie podniesienia 9,15° dawało zasięg ok. 10 tysięcy metrów^[6] . Szybkostrzelność wynosiła trzy do czterech strzałów na minutę^[6] . Artylerię średniego kalibru stanowiło 12 dział Škoda kal. 190 mm L/42^[7] , zamontowanych w ośmiu pojedynczych kazamatach na burtach okrętu i w czterech pojedynczych wieżach artyleryjskich, po dwóch na każdej burcie^[5]. Działa mogły wystrzeliwać 97-kilogramowe pociski przeciwpancerne na odległość 20 000 m przy maksymalnym podniesieniu lufy i prędkości wylotowej pocisku 800 m/s^[5]. Szybkostrzelność wynosiła trzy strzały na minutę^[7] . Okręt posiadał lekkie uzbrojenie do obrony przed torpedowcami. Było to 12 dział Škoda kal. 66 mm L/45^[5][8] . Obronę przeciwlotniczą stanowiły cztery działka Vickers kal. 37 mm kupione od Wielkiej Brytanii w 1910 roku i zamontowane na pancerniku^[9] . Pancernik był również wyposażony w dwie nadwodne wyrzutnie torpedowe kal. 450 mm, lecz były one rzadko używane^[2][5].

W 1908 roku „Erzherzog Friedrich” razem ze swoimi siostrzanymi okrętami odbył rejs po zachodnim Morzu Śródziemnym, zatrzymując się podczas swojej podróży w Barcelonie, Gibraltarze, Tangerze, Maladze oraz na Korfu. Pancerniki typu Erzherzog Karl odbyły jeszcze dwa rejsy po Morzu Śródziemnym: w 1909 i 1910 roku^[10] .

W momencie wybuchu I wojny światowej okręt był przypisany do III Dywizjonu Pancerników Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej^[2]. Pancernik został zmobilizowany w celu eskorty SMS „Goeben” i SMS „Breslau” podczas ich ucieczki. Niemieckie krążowniki próbowały wyrwać się z Cieśniny Mesyńskiej, która była otoczona przez brytyjskie okręty i uciec do Turcji. Ich ucieczka powiodła się. Kiedy austro-węgierska flota była na wysokości Brindisi na południu Włoch, okręty zostały odwołane^[11]. W towarzystwie innych austro-węgierskich jednostek, „Erzherzog Friedrich” wraz z dwoma „bliźniakami” wziął udział w bombardowaniu Ankony 24 maja 1915 roku. Okręty zużyły 24 pociski przeciwpancerne kal. 240 mm ostrzeliwując stacje przekaźnikowe i semaforowe oraz 74 pociski kal. 190 mm do bombardowania włoskich baterii obrony wybrzeża i innych instalacji portowych^[2].

1 lutego 1918 roku wybuchł bunt wśród załóg krążowników pancernych stacjonujących w Kotorze, włączając to załogi SMS „Sankt Georg” i SMS „Kaiser Karl VI”. Dwa dni później do portu przybyły trzy pancerniki typu Erzherzog Karl i asystowały w jego tłumieniu. Po spacyfikowaniu buntu krążowniki „Sankt Georg” i „Kaiser Karl VI” zostały wycofane ze służby, a pancerniki typu Erherzog Karl zostały na stałe przeniesione do portu w Kotorze^[12]. Admirał Miklós Horthy planował na poranek 11 czerwca atak na siły brytyjskie blokujące Cieśninę Otranto; trzy pancerniki typu Erzherzog Karl i cztery typu Tegetthoff miały osłaniać krążowniki typu Novara. Plan zakładał powtórzenie sukcesu rajdu przeprowadzonego rok wcześniej. Horthy chciał zniszczyć flotę blokującą cieśninę poprzez zwabienie brytyjskich okrętów do krążowników i mniejszych jednostek, które były osłaniane przez działa pancerników, w tym typu Erzherzog Karl. Jednak rano 10 czerwca drednot „Szent István” został storpedowany i zatopiony przez włoski kuter torpedowy. Horthy uznał, że element zaskoczenia został stracony i odwołał operację^[13]. Miało to być ostatnie zadanie bojowe, w którym wziął udział „Erzherzog Friedrich”. Resztę wojny okręt spędził w porcie w Puli^[14].

Niedługo po zakończeniu wojny pancernik „Erzherzog Friedrich” został przejęty przez nowo utworzone Państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów, lecz później przekazany Francji w ramach reparacji wojennych. Złomowano go we Włoszech w 1921 roku^[2].

• Ryan Noppen: Austro-Hungarian Battleships 1914–1918. T. 193. Botley, Oxford, UK: Osprey Publishing, 2012, seria: New Vanguard. ISBN 978-1-84908-688-2. OCLC 769990390. (ang.).
• René Greger: Austro-Hungarian warships of World War I. London: Ian Allan, 1976. ISBN 978-0-7110-0623-2. OCLC 2440180. (ang.).
• Paul G. Halpern: A Naval History of World War I. Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 978-1-55750-352-7. OCLC 57447525. (ang.).
• Peter Hore: Battleships. London: Lorenz Publishing, 2004. ISBN 978-0-7548-1407-8. OCLC 56458155. (ang.).
• Charles Koburger: The Central Powers in the Adriatic, 1914–1918: War in a Narrow Sea. Wyd. 5. Westport, CT: Greenwood Publishing Group, 2001. ISBN 978-0-275-97071-0. OCLC 44550580. (ang.).
• Tony DiGiulian: Austria-Hungary 24 cm/40 (9.4"). NavWeaps.com. [dostęp 2010-05-23]. (ang.).
• Tony DiGiulian: Austria-Hungary 19 cm/42 (7.48") Skoda. NavWeaps.com. [dostęp 2010-05-23]. (ang.).
• Tony DiGiulian: Austria-Hungary 7 cm/50 (2.75") K10 and K16 Skoda. NavWeaps.com. [dostęp 2010-05-23]. (ang.).
• Tony DiGiulian: British .5-pdr [37 mm/43 (1.46") Mark I]. NavWeaps.com. [dostęp 2010-05-23]. (ang.).
• R.U.S.I. journal. T. 50. Royal United Services Institute for Defence Studies, 1901. (ang.).
• Anthony Sokol: The Imperial and Royal Austro-Hungarian Navy. Annapolis: United States Naval Institute, 1968. OCLC 462208412. (ang.).
• Alex Lakatos: Erzherzog Karl Class. [w:] Erzherzog Karl Class Battleships-Austria Hungary [on-line]. battleships-cruisers.co.uk. [dostęp 2016-06-21]. (ang.).