SMS Schlesien – Wikipedia, wolna encyklopedia

SMS Schlesien

„Schlesien” w Kanale Panamskim, 8 marca 1938
Historia
Stocznia	Stocznia Schichaua, Gdańsk
Wodowanie	28 maja 1906
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	5 maja 1908
Reichsmarine
Kriegsmarine
Wycofanie ze służby	4 maja 1945
Los okrętu	wpłynął na minę w 1945; wysadzony w powietrze przez Niemców
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 12 100 t pełna: 14 900 t
Długość	127,6 m
Szerokość	22,2 m
Zanurzenie	8,2 m
Napęd
napęd: siłownia o maksymalnej mocy 18923 KM: 12 kotłów parowych, trzy 3-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 śruby napędowe
Prędkość	18,5 węzła
Zasięg	4800 mil morskich przy prędkości 10 węzłów
Uzbrojenie
4 działa kalibru 280 mm, 14 dział kalibru 170 mm, 20 dział kalibru 88 mm, 6 podwodnych 450 mm wyrzutni torped.
Załoga	743 – 802 oficerów i marynarzy
Multimedia w Wikimedia Commons

Schlesien – niemiecki pancernik z okresu obu wojen światowych.

Był to jeden z 5 pancerników – przeddrednotów typu Deutschland (najbardziej znanym okrętem tego typu był „Schleswig-Holstein”). Nazwa okrętu pochodzi od Śląska, ówczesnej prowincji Niemiec. „Schlesien” wszedł do służby w 1908 roku. Używany był bojowo w czasie I wojny światowej, m.in. brał udział w bitwie jutlandzkiej. Po I wojnie światowej zezwolono Niemcom zachować 6 przestarzałych pancerników, między którymi był „Schlesien”. W okresie międzywojennym używany był jako okręt szkolny.

„Schlesien” wziął ograniczony udział w pomocniczych operacjach II wojny światowej, będąc już wówczas całkowicie przestarzałym okrętem. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku, wraz z bliźniaczym pancernikiem „Schleswig-Holstein”, ostrzeliwał polskie pozycje i baterie nadbrzeżne na Helu. 27 września 1939 r. odbył pojedynek z baterią nr 32 „duńską”, której pociski wybuchały blisko, lecz bez większych uszkodzeń^[1]. W kwietniu 1940 roku uczestniczył w zajęciu Danii, następnie do 1944 roku służył jako hulk mieszkalny i lodołamacz, stacjonując w Gdyni. W 1941, po ataku na ZSRR, zabezpieczał stawianie zagród minowych na Bałtyku. Od września 1944 roku, ze wzmocnioną artylerią przeciwlotniczą, służył jako okręt obrony przeciwlotniczej. W marcu i kwietniu uczestniczył w obronie Gdyni przed wojskami radzieckimi, następnie ewakuowany do Świnoujścia. 2 maja 1945 wszedł na minę magnetyczną koło Uznam, uszkodzony został odholowany do Świnoujścia, gdzie został zatopiony przez sowieckie lotnictwo 4 maja. Wrak został złomowany w latach 1949-56.

• 28 maja 1906: wodowanie, Stocznia Schichaua w Gdańsku
• 5 maja 1908: wejście do służby
• 3 maja 1945: osadzenie na mieliźnie po wejściu na minę na północny wschód od Świnoujścia
• 4 maja 1945: zakończenie służby, zniszczony w ataku lotniczym

• wyporność: standardowa 12 100 (pełna 14 900) t
• wymiary:
  • długość: 127,6 m
  • szerokość: 22,2 m
  • zanurzenie 8,2 m
• napęd: siłownia o maksymalnej mocy 18923 KM: 12 kotłów parowych, trzy 3-cylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 śruby napędowe
• prędkość maksymalna: 18,5 węzła
• zasięg: 4800 Mm/10 w
• załoga: 743 – 802 ludzi
• koszt budowy: 25 mln marek

• uzbrojenie początkowe:
  • 4 działa kalibru 280 mm (L/45,5) w dwóch dwudziałowych wieżach (masa pocisku 240 kg)
  • 14 dział kalibru 170 mm w kazamatach,
  • 20 dział kalibru 88 mm
  • 6 podwodnych 450 mm wyrzutni torped
• uzbrojenie średniego kalibru zostało po I wojnie światowej zmienione, dodano także działka przeciwlotnicze

Stan na 1939: 10 x 150 mm 6 x 105,6 mm, 4 x 37 mm

• opancerzenie
  • burty: do 240 mm
  • wieże artylerii: do 280 mm
  • pokład: do 40 mm
  • wieża dowodzenia(inne języki): 300 mm

• Kriegsmarine | Schlesien (ang.)
• Zdjęcia okrętu