sRGB – Wikipedia, wolna encyklopedia

sRGB (ang. standarised Red, Green, Blue) – przestrzeń odwzorowania kolorów w układzie RGB stanowiąca wspólny standard dla urządzeń – monitorów, skanerów, drukarek, aparatów cyfrowych. W tym standardzie informacja o każdym ze składowych kolorów jest przechowywana w 8-bitowej liczbie naturalnej. Standard został zaproponowany w 1996 roku przez przedsiębiorstwa Hewlett-Packard i Microsoft. Obecnie podlega nadzorowi komisji IEC jako IEC 61966-2-1. sRGB jest także standardem internetowym wprowadzonym przez konsorcjum W3C jako obowiązującym dla HTML i CSS.

W przestrzeni kolorów sRGB zawarte jest 256 wersji każdego z kolorów podstawowych co daje ok. 16,78 mln odcieni (2²⁴ = 16 777 216). Przestrzenie kolorów mające większy zakres tonalny można przedstawić w sRGB przez transformację, która przybliża kolor spoza zakresu do mieszczącego się w zakresie. Nie jest to jednak możliwe w drugą stronę. Uproszczenie zakresu kolorów sRGB powoduje, że niektóre urządzenia nie mogą wykorzystać swych maksymalnych możliwości.

W sRGB zdefiniowana jest Chromatyczność barw podstawowych; czerwonej, zielonej i niebieskiej, w których w trzech składowych sRGB jedna z wartości jest różna od zera, a dwie pozostałe są równe zero. Zakres chromatyczności, która może być reprezentowana w sRGB, jest trójkątem koloru zdefiniowanym przez chromatyczność kolorów podstawowych. Podobnie jak w przypadku każdej przestrzeni kolorów RGB, dla nieujemnych wartości R, G i B nie jest możliwe przedstawienie kolorów poza tym trójkątem, który znajduje się w zakresie kolorów widocznych dla człowieka z normalnym trójchromatycznym widzeniem.

• CMY, CMYK, CMYKOG
• CIELAB
• HSI, HSL, HSV
• RGB, scRGB, RYB