Sejmik deputacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sejmik deputacki (zwany od stałego terminu zbierania 2 lutego sejmikiem gromnicznym)[1]) – jednostka organizacyjna pełniąca funkcje samorządowe i dzielnicowe w okresie demokracji szlacheckiej Korony Królestwa Polskiego, w okresie I Rzeczypospolitej. Do podstawowych praw i zadań sejmiku deputackiego należał coroczny wybór deputatów na Trybunał Koronny i Trybunał Skarbowy Radomski, do uprawnień sejmiku poprzez uchwały (lauda) należał wybór marszałka będącego przewodniczącym sejmiku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej B. Zakrzewski, Sejmiki Wielkiego Księstwa Litewskiego XVI-XVIII w. – ustrój i funkcjonowanie : sejmik trocki, Warszawa 2000, s. 23.