Ser jabłkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ser jabłkowy (ser jabłeczny^[1]) (lit. obuolių sūris) – w kuchni litewskiej i polskiej, rodzaj słodkiego przetworu^[1] z jabłek. Wbrew nazwie nie ma nic wspólnego z serem – produktem mleczarskim: nazwy używa się ze względu na podobieństwa procesu wykonania i końcowego kształtu obu tych produktów.

Ser jabłkowy przygotowuje się poprzez smażenie przecieru jabłkowego z cukrem lub miodem^[1]. Wyrób następnie przelewa się do płóciennego woreczka i suszy się go^[2]. Gotowy wyrób ma zwartą, twardą konsystencję, pozwalającą na jego krojenie w kostkę lub plasterki^[1].

Jako dodatki smakowe i zapachowe wykorzystuje się bakalie (np. suchą, utartą lub kandyzowaną skórkę pomarańczową (bądź samą skórkę^[2]), migdały), orzechy oraz przyprawy korzenne (np. cynamon, goździki^[2], kardamon, ziele angielskie, gałkę muszkatołową)^[1]. Dla uzyskania estetycznego wyglądu, używa się czasem barwników w postaci naturalnych soków, np. z buraków^[1].

Ser jabłkowy jest po raz pierwszy wspomniany w XVII, przez kucharza Radziwiłłów^[3]. Sery jabłeczne cenione były dawniej ze względu na dużą wartość odżywczą i długi okres zdatności do spożycia^[1]. Przechowywano je nawet przez wiele miesięcy w postaci dobrze wysuszonych i obtoczonych w cukrze kostek^[1]. Na Litwie podawane są z gorzką herbatą, kawą lub winem.

Na polskiej Liście produktów tradycyjnych, od 15 lutego 2007, pod nazwą „Ser jabłeczny” figuruje ser jabłkowy wytwarzany w województwie świętokrzyskim^[1].

• pastyła

Zobacz Ser jabłkowy w książce kucharskiej w Wikibooks