Sigmoidoskopia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sigmoidoskopia – jest to badanie endoskopowe ostatnich 60–80 cm jelita grubego, czyli odbytnicy, esicy i części zstępnicy. Może pełnić zarówno funkcję diagnostyczną (stwierdzenie na powierzchni błony śluzowej owrzodzeń, polipów, guzów, deformacji, zmian naczyniowych, miejsc krwawienia), jak i terapeutyczną (zatamowanie przy użyciu lasera czynnego krwawienia). Sigmoidoskopia umożliwia pobranie wycinków do badania histopatologicznego.

Wskazania

[edytuj | edytuj kod]

Przeciwwskazania

[edytuj | edytuj kod]

Przygotowanie do zabiegu

[edytuj | edytuj kod]

Na dzień przed wykonaniem badania po zjedzeniu obiadu pacjent ma zakaz spożywania pokarmów stałych. Dozwolone są tylko płyny. Wieczorem albo rano następnego dnia wykonuje wlewkę doodbytniczą celem opróżnienia jelita. U pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca, oraz po przebytym zapaleniu wsierdzia należy wdrożyć profilaktykę antybiotykową.

Badanie

[edytuj | edytuj kod]

Pod znieczuleniem miejscowym, przez odbyt pacjenta leżącego na lewym boku do przewodu pokarmowego zostaje wprowadzony giętki aparat. Obraz przesyłany jest do monitora. W celu lepszego uwidocznienia ścian do światła jelita wprowadza się powietrze. Jeśli zachodzi taka potrzeba za pomocą specjalnych szczypczyków można pobrać wycinki do badania histopatologicznego.

Możliwe powikłania

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]