Skala depresji Becka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skala depresji Becka (ang. Beck Depression Inventory, BDI) – skala stosowana w diagnostyce depresji, autorstwa Aarona Becka.

Skala składa się z 21 pytań, na które pacjent samodzielnie udziela odpowiedzi. Możliwe są 4 warianty odpowiedzi, które są inaczej oceniane. Kolejne warianty odpowiedzi odpowiadają zwiększonej intensywności objawów, są więc odpowiednio również wzrastająco punktowane od 0 do 3 punktów[1].

Poziom depresji obliczany jest z uzyskanej po zsumowaniu liczby punktów. Istnieją różne normy, jednak ogólnie przyjmuje się następującą punktację[2]:

  • 0–10 pkt – brak depresji lub obniżenie nastroju;
  • 11–27 – depresja umiarkowana;
  • 28 i więcej – depresja ciężka.

Przyjmuje się[kto?], że istotnym uzupełnieniem BDI jest zbadanie pacjenta przez klinicystę przy wykorzystaniu skali depresji Hamiltona.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Skala depresji Becka – test [online], Psychiatra Bydgoszcz D.Byczyńska, telekonsultacje i gabinet [dostęp 2020-08-14] (pol.).
  2. Skala Depresji Becka [online] [dostęp 2020-08-14].