Skocznia narciarska w Sanoku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Skocznia narciarska w Sanoku
ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Data otwarcia

1953

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Skocznia narciarska w Sanoku”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Skocznia narciarska w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Skocznia narciarska w Sanoku”
Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Skocznia narciarska w Sanoku”
Ziemia49°33′46,3″N 22°11′55,6″E/49,562861 22,198778
Multimedia w Wikimedia Commons

Skocznia narciarska w Sanoku – nieistniejąca skocznia narciarska w Sanoku.

Stok Góry Parkowej, gdzie istniała skocznia

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie zimowym 1951/1952 istniała prowizoryczna skocznia narciarska, stworzona w centrum Sanoka, na północnym stoku Góry Parkowej i jednocześnie na obszarze parku miejskiego im. Adama Mickiewicza, zaś przed kolejnym sezonem miejscowi działacze narciarscy postanowili zbudować użyteczną skocznię i w tym celu uzyskali zezwolenie władz Prezydium Miejskiej Rady Narodowej na wycięcie drzew parkowych[1]. Skocznia była budowana od końca 1952 wskutek zaangażowania sekcji Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej w Sanoku, sekcji klubu Górnik Sanok kierowanego przez Zbigniewa Dańczyszyna i innych jednostek miejskich, prace wykonywali w czasie wolnym po pracy i zajęć sami sportowcy oraz młodzież szkolna pod kierunkiem działaczy sportowych (Adam Bieniasz, Zbigniew Marcinkowski, Artur Wojtowicz)[2][3]. Był to obiekt o sztucznym najeździe, usytuowany na północnym stoku parku, w pobliżu Źródełka Chopina[4][5], pozostający w gestii Powiatowego Ośrodka Sportu Turystyki i Wypoczynku „Wierchy”[6]. Skocznia została otwarta w sezonie zimowym 1953[7]. Wówczas miejscowi skoczkowie wykonywali na niej skoki na odległość ok. 25–35 m. W styczniu 1954 w Sanoku odbyły się III Narciarskie Mistrzostwa Juniorów województwa rzeszowskiego, w trakcie których rywalizowali w obrębie parku, zamienionego na mały ośrodek narciarski, w skład którego wchodziła skocznia ze sztucznym rozbiegiem i punktem krytycznym na odległości 26 m, trasa zjazdowa, stok slalomowy, zaś w pobliżu utworzono także start do biegów płaskich[8][9]. W pobliżu powstał także tok saneczkowy[10].

Największą swoją świetność skocznia przeżywała w latach 1956 i 1957, kiedy to była areną Mistrzostw Okręgu Polskiego Związku Narciarskiego. W 1956 Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej (WKKF) w Rzeszowie otrzymał kwotę 100 tys. zł. na wyremontowanie skoczni w Rzeszowie i w Sanoku[11]. Prace budowlane przy skoczni trwały w 1858 i 1959[12]. Działał przy tym Józef Baszak[12]. Pod koniec 1960 remont skoczni nie został jeszcze ukończony; do tego czasu została odnowiona część górna, w tym rozbieg i wieża sędziowska, zaś niewykończony pozostawał zeskok[13]. Z uwagi na niezrealizowany remont skocznia pozostawała nieczynna w sezonach: 1961/1962[14]; 1963/1964[15]. W 1962 trwała budowa wyciągu narciarskiego[12]. Na początku 1965 na ukończeniu pozostawała budowa skoczni narciarskiej (zaplanowanej dla skoków nawet na odległość 45 metrów), zaś w tym rejonie 7 lutego 1965 został oddany do użytku narciarski wyciąg orczykowy na Górę Parkową, biegnący spod sanockiego stadionu, natomiast stok slalomowy został oświetlony[16][17]. 22 lutego 1965 oddano do użytku gruntownie przebudowaną skocznię narciarską[18][19]. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku była jednym z obiektów (wraz ze skoczniami w Iwoniczu, Dukli i Zagórzu), na których rozgrywano lokalny "konkurs czterech skoczni", wzorowany na turnieju odbywającym się w Austrii i Niemczech.

Skocznia została przebudowana (m.in. powiększono rozbieg, zmianie uległ próg, wydłużono punkt krytyczny). W latach kolejnych, także wobec likwidacji sekcji narciarskich w sanockich klubach sportowych, nieużywana skocznia ulegała dewastacji[20]. Obecnie pozostały po niej nieliczne metalowe elementy[5].

Po 2000 roku powstał projekt, by w miejscu po dawnej skoczni powstały dwa obiekty o punktach konstrukcyjnych K10 i K25, pokryte igelitem. Wobec braku wsparcia finansowego ze strony PZN, zamierzeń nie zrealizowano.

Poeta Janusz Szuber zawarł odniesienie do skoczni w wierszu pt. Wagary, opublikowanym w tomikach poezji pt. Paradne ubranko i inne wiersze z 1995[21] oraz w publikacji pt. Mojość z 2005[22]. O skoczni wzmiankował także w swoich wspomnieniach Marian T. Kutiak, który opisał ją jako niedużą, z naturalnym zjazdem i zakończoną ostrym podjazdem w gorę celem wyhamowania[23].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Zbigniew Rybak. Wiadomości sportowe. Przed sezonem narciarskim w Sanoku. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 297 z 13-14 grudnia 1952. 
  2. ↑ M. K.. Wiadomości sportowe. Budują nowe obiekty sportowe. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 298 z 15 grudnia 1952. 
  3. ↑ Czas wojny i czas pokoju. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 24 (189) z 20-31 sierpnia 1980. 
  4. ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 67, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  5. ↑ a b Piotr Kutiak, Park miejski – zielone serce Sanoka, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis, Studia Geographica I (2010)”, 2010, s. 84-5.
  6. ↑ Kryta pływalnia MOSiR w Sanoku. miasteria.pl. [dostęp 2014-11-20]. (pol.).
  7. ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 69, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  8. ↑ III Narciarskie Mistrzostwa Juniorów. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 3 z 18 stycznia 1954. 
  9. ↑ Leonard Grześkowiak. Na cześć II Zjazdu. Pod kierownictwem Partii i ZMP wychowujemy sportowców na ludzi oddanych pracy i nauce. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 10 z 8 marca 1954. 
  10. ↑ Sport. U progu sezonu zimwoego. Saneczkarze i łyżwiarze na start. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 307 z 27 grudnia 1955. 
  11. ↑ Rzeszowscy narciarze przed sezonem. „Nowiny”, s. 6, Nr 3 z 4 stycznia 1957. 
  12. ↑ a b c Artur Bata. Jeden spośród społeczników. „Podkarpacie”. Nr 51/52, s. 4, 18 grudnia 1975. 
  13. ↑ Sport. Sanocka skocznia straszy nadal. „Nowiny”, s. 6, Nr 310 z 30 grudnia 1960. 
  14. ↑ Sanockie problemy. „Nowiny-Stadion”, s. 3, Nr 7 z 7 lutego 1962. 
  15. ↑ Od Gorlic po Ustrzyki Dolne. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 49 z 16 grudnia 1963. 
  16. ↑ Trzeci wyciąg narciarski na Rzeszowszczyźnie. „Nowiny-Stadion”, s. 3, Nr 6 z 8 lutego 1965. 
  17. ↑ Marian T. Kutiak: Moje miasto. Warszawa: Agencja Dziennikarska M.A.D., 2014, s. 34. ISBN 978-83-64830-00-6.
  18. ↑ W Sanoku pierwsze w województwie sztuczne lodowisko?. „Nowiny-Stadion”, s. 5, Nr 45 z 23 lutego 1965. 
  19. ↑ Sztuczne lodowisko w Sanoku. „Nowiny”, s. 5, Nr 52 z 3 marca 1965. 
  20. ↑ Zbigniew Wawszczak. Miałem szczęście.... „Nowiny”, s. 5, Nr 274 z 17-18 listopada 1984. 
  21. ↑ Janusz Szuber: Paradne ubranko i inne wiersze. Sanok: 1995, s. 17.
  22. ↑ Janusz Szuber: Mojość. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2005, s. 100. ISBN 83-919470-8-4.
  23. ↑ Marian T. Kutiak: Moje miasto. Warszawa: Agencja Dziennikarska M.A.D., 2014, s. 30-31. ISBN 978-83-64830-00-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Skocznie narciarskie w Polsce
Duże
Normalne
Średnie
Małe
Inne
Zamknięte i zlikwidowane
Znajdujące się na Kresach
Wschodnich (1918–1945) i Zaolziu (1938–1958)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Skocznia_narciarska_w_Sanoku&oldid=74918634”