Sobiesław I gdański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sobiesław I gdański (spotykana także forma imienia Subisław) (ur. ok. 1130, zm. ok. 1177/1179) – namiestnik Pomorza Gdańskiego, pierwszy historyczny przedstawiciel dynastii nazywanej od jego imienia Sobiesławicami.

W Kronice oliwskiej spisanej w połowie XIV wieku zachowała się wzmianka o Sobiesławie, występuje on jako fundator klasztoru oliwskiego i ojciec Sambora I i Mściwoja I, jest to jedyne średniowieczne świadectwo o nim. Szczupłość informacji o Sobiesławie oraz fakt, że wzmianka w Kronice pochodzi dopiero z XIV wieku, nasuwały wątpliwości czy należy go traktować jako postać historyczną. Obecnie uznaje się go za postać historyczną, ale za głównego fundatora klasztoru oliwskiego uważa się jego syna Sambora I. Prawdopodobne jest, że pochodził z polskiego rodu możnowładczego, który po podboju Pomorza Gdańskiego przez Bolesława Krzywoustego otrzymał nadania ziemskie w tej dzielnicy. Przyjmuje się, że sprawował na Pomorzu funkcję namiestnika gdańskiego.

Przed 1150 Sobiesław ożenił się z nieznaną z imienia, siostrą wojewody mazowieckiego Żyry (Żyrosława) z rodu Powałów.

Nekrologi oliwskie podają jako datę śmierci Sobiesława 23 stycznia 1178, data ta nie jest wiarygodna, gdyż pochodzi z późnego źródła.

Władcy Pomorza gdańskiego z dynastii Sobiesławiców (z uwzględnieniem podziałów dzielnicowych).

• Książęta pomorscy
• Książęta gdańscy

• Błażej Śliwiński, Poczet książąt gdańskich, Gdańsk 1997.
• Teresa Kiersnowska, Ryszard Kiersnowski, Życie codzienne na Pomorzu wczesnośredniowiecznym. Wiek X-XII, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1970.