Sofrologia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sofrologia – technika relaksacyjna (różna od hipnozy) i wpływania na świadomość, która ma jako cel wprowadzić równowagę między ciałem a umysłem^[1][2]. Została stworzona w latach 60. XX w. przez neuropsychiatrę Alfonso Caycedo Lozano. Założył on szkołę w Madrycie, aby uczyć technik sofrologii^[3]

Etymologiczne sofrologia oznacza badanie równowagi świadomości:

• greckie Sof (σώφ) oznacza spokój, harmonię;
• Phron (φρον): mózg, umysł;
• Logos (λογία): nauka, poznanie.^[4]

Termin został ustalony w 1960.

Sofrologia pobudza prawą półkulę mozgu, aby podnieść poziom kreatywności i intuicji. Jej głównym celem jest osiągnięcie harmonii świadomości ludzkiej, poprzez użycie technik buddyzmu, Raja-Jogi i zen, tworząc u pacjenta stan podobny do hipnozy, jako efekt rozluźnienia mięśniowego^[2].

Ta technika jest używana w leczeniu

• problemów psychologicznych,
• depresji,
• nerwicy,
• nadmiernego stresu,
• problemów dostosowania społecznego,
• astmy, arytmii serca^[5].