Solfa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Solfa – polski herb szlachecki z nobilitacji.

Opis herbu

Opis herbu z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:

W polu barwy nieznanej, damascenowanym, papuga barwy naturalnej, trzymająca w uniesionej łapie gałązkę z różą czerwoną. Klejnot: nad hełmem bez korony, samo godło. Labry barwy nieznanej.

Najwcześniejsze wzmianki

Nadany przez cesarza Karola V w 1541. W Polsce potwierdzony Janowi Solfie, kanonikowi wrocławskiemu, wileńskiemu, warmińskiemu i warszawskiemu, lekarzowi królewskiemu 18 lutego 1541.

Herbowni

Ponieważ herb Solfa był herbem własnym, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu: Solfa.

Bibliografia

Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 267. ISBN 83-7181-217-5.

Herby	szlachecki mieszczański chłopski własny państwowy miejski korporacji fantazyjne mówiący
Elementy herbu	tarcza herbowa godło (figury heraldyczne, mobilia herbowe) klejnot herbowy zawój (tortillon) korona heraldyczna korona rangowa hełm heraldyczny labry ostrew płaszcz heraldyczny trzymacze heraldyczne podpory heraldyczne postument heraldyczny order herbowy dewiza herbowa zawołanie
Oznaki godności	świeckie kościelne
Inne	herbarz rola herbowa herold blazonowanie szrafowanie tynktura krzyż heraldyczny totem kamon
Działy heraldyki	heraldyka francuska (heraldyka napoleońska) heraldyka polska (heraldyka kaszubska) heraldyka brytyjska (heraldyka angielska, heraldyka szkocka) heraldyka kościelna heraldyka szachowa heraldyka fantazyjna