Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Spółgłoska przedniojęzykowo-dziąsłowa – sposób artykulacji spółgłosek polegający na zbliżeniu przedniej części języka do dziąseł. W ten sposób wymawia się np. polskie /l/, /r/ i angielskie /t/, /d/, /n/[1][2].

W większości języków świata spółgłoski /s/ i /z/ są dziąsłowe, ale w językach słowiańskich, w tym w polskim, są one zębowe[3].

Spółgłoski dziąsłowe mogą być apikalne (czubek języka dotyka dziąseł) lub laminalne (z dziąsłami styka się górna powierzchnia języka). W większości języków /t/, /d/, /l/ i /n/ są apikalne, a /s/ i /z/ są laminalne. Ze spółgłoskami zwartymi laminalnymi mamy do czynienia w języku francuskim. Hiszpańskie /s/ jest apikalne w kastylijskim, ale laminalne w reszcie Hiszpanii i w Ameryce. W języku baskijskim apikalne /s/ i /ts/ są odrębnymi fonemami i kontrastują z laminalnymi (zapisywanymi z i tz).

Zbliżone do spółgłosek dziąsłowych są spółgłoski zadziąsłowe i spółgłoski z retrofleksją

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bąk 1977 ↓, s. 82-88.
  2. Gimson 2008 ↓, s. 27.
  3. Nagórko 2007 ↓, s. 42.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]