Stałe Lamégo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stałe Lamégo (λ i μ) – stałe materiałowe materiału izotropowego wprowadzone przez Gabriela Lamé. Stałe te zostały wprowadzone ponieważ upraszczają zapis prawa Hooke’a dla materiałów izotropowych (dla których tensor sztywności zależy tylko od owych dwóch parametrów^[1]). Jednostką obu stałych jest paskal.

Stała ${\displaystyle \mu }$ jest równa modułowi Kirchhoffa i dlatego często nie stosuje się oznaczenia ${\displaystyle \mu }$ tylko tradycyjne ${\displaystyle G.}$

Zależności opisujące stałe Lamégo w stosunku do innych stałych materiałowych dla materiału izotropowego:

${\displaystyle \mu =G={\frac {E}{2(1+\nu )}},}$

${\displaystyle \lambda ={\frac {E\cdot \nu }{(1-2\nu )(1+\nu )}},}$

gdzie:

${\displaystyle E}$ – moduł Younga,

${\displaystyle G}$ – moduł Kirchhoffa,

${\displaystyle \nu }$ – współczynnik Poissona.