Stabilizator obrazu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stabilizator obrazu – układ zmniejszający prawdopodobieństwo poruszeniu zdjęcia wynikającego z drżenia aparatu fotograficznego przy długich czasach naświetlania, drgania obrazu nagrywanego kamerą albo oglądanego przez lornetkę. Pozwala w niektórych sytuacjach zrezygnować ze statywu lub wysokiej czułości filmu/matrycy (wysokiego ISO).

Pierwszą na świecie ręczną kamerę filmową o napędzie automatycznym, która dzięki żyroskopowi posiadała stabilizację obrazu był aeroskop skonstruowany w 1908 roku przez polskiego wynalazcę i konstruktora, Kazimierza Prószyńskiego^[1].

1. Mechaniczne:
   1. korygowanie położenia matrycy światłoczułej np. w aparatach Konica Minolta
   2. korygowanie położenia układu optycznego np. w aparatach Panasonic.
2. Elektroniczne:
   1. skracanie czasu naświetlania kompensowane wzrostem czułości w aparatach
   2. elektroniczna korekta przesunięcia kolejnych klatek w kamerze.
3. Zewnętrzne
   1. żyroskopowo stabilizowana podstawa aparatu lub kamery np. Kenyon Laboratories.

• Canon – Optical Shift Image Stabilizer
• Konica Minolta – Anti Shake
• Nikon – Vibration Reduction
• Olympus – Image Stabilizer
• Panasonic – Optical Image Stabilizer
• Pentax – Shake Reduction
• Sony Minolta – Super SteadyShot (do 2009), SteadyShot INSIDE (od 2009)

• efekt zastosowania. cyberfoto.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-09)].
• wygląd po angielsku
• film prezentujący działanie stabilizacji w aparacie Sony Alfa
• Optyczna stabilizacja w telefonie komórkowym