Stanisław Rajmund Jezierski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	4 maja 1738
Konsekrator	Jan Aleksander Lipski
Współkonsekrowani biskupi
Franciszek Podkański	1753
Dominik Józef Kiełczewski	1760
Michał Witosławski	1768
Gedeon Horbacki	1769
Antoni Gorczyński	1770
Jakub Walerian Tumanowicz	1772
Kryspin Cieszkowski	1773

Stanisław Rajmund Jezierski
Data urodzenia	1698
Data i miejsce śmierci	przed 28 kwietnia 1782 ; Lwów
Miejsce pochówku	Kościół Bożego Ciała i klasztor Dominikanów we Lwowie
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	dominikanie
Nominacja biskupia	26 lutego 1734
Sakra biskupia	4 maja 1738

Stanisław Rajmund Jezierski herbu Nowina^[1] OP (ur. 1698, zm. przed 28 kwietnia 1782) – polski biskup rzymskokatolicki, dominikanin, biskup bakowski (od 1751 r. rezydencja w Śniatynie), dziekan kapituły katedralnej lwowskiej w 1764 roku, kustosz kapituły katedralnej lwowskiej w 1759 roku, oficjał lwowski w 1753 roku, kanonik kapituły katedralnej lwowskiej w 1751 roku^[2].

W młodości wstąpił do zakonu dominikanów. Został następnie skierowany na studia specjalistyczne do Krakowa i Florencji z zakresu filozofii i teologii. Po ich ukończeniu wrócił do Polski, gdzie wykładał w Krakowie i Lublinie. W latach 1729–1730 i 1737–1738 był przeorem lubelskiego klasztoru oraz znanym kaznodzieją i rektorem krakowskiego studium generalnego (1734–1736).

26 lutego 1734 r. został mianowany przez króla Augusta III Sasa biskupem bakowskim. Papież Klemens XII potwierdził ją 20 grudnia 1737 r. Sakrę biskupią otrzymał 4 maja 1738 r. w Kielcach.

Po wizytacji diecezji w 1741 r., ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną przeniósł rezydencję biskupią z Bakowa do Śniatynia (1760). Troszczył się o potrzeby materialne diecezji. Rezydował głównie we Lwowie, gdzie był kanonikiem kapituły katedralnej i oficjałem sądu oraz archidiakonem lubelskim. Przypisuje mu się odnowę życia religijnego w diecezji bakowskiej, na której rzecz postulował w sejmie właściwe uposażenie w 1746 r.

Pochowany w kościele klawsztornym dominikanów Bożego Ciała we Lwowie^[3].

Bibliografia

Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła Katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000.

Przypisy

↑ Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. VI, Warszawa 1909, s. 78.
↑ Przyjaciel Chrześciańskiey Prawdy. Czasopismo teologiczne dla oświecenia i zbudowania kapłanów nayprzód, a potem katolickich chrześcian. 1839 Przemyśl R.VII z.IV, s. 105.
↑ Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 136.

Linki zewnętrzne

Szczęsliwa do wiecznosci deflvitacya skołatanego na morzu światowym śmiertelną burzą Rybinskich drzewa w bibliotece Polona

[1] Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. VI, Warszawa 1909, s. 78.

[2] Przyjaciel Chrześciańskiey Prawdy. Czasopismo teologiczne dla oświecenia i zbudowania kapłanów nayprzód, a potem katolickich chrześcian. 1839 Przemyśl R.VII z.IV, s. 105.

[3] Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 136.

[1]

[2]

[3]