Stanisław Wolański (oficer MO) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Wolański

pułkownik Milicji Obywatelskiej
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1918 Pionowice
Data i miejsce śmierci	25 marca 1987 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1941–1959
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie Milicja Obywatelska
Jednostki	Polski Samodzielny Batalion Specjalny 1 Batalion Szturmowy 1 Samodzielna Brygada Wojsk Wewnętrznych 15 Specjalny Pułk KBW 2 Brygada KBW 4 Brygada KBW Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego (1950–1953) Komenda Główna Milicji Obywatelskiej (1953–1956) Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (1956–1959)
Stanowiska	szef sztabu KBW (1948–1950) dyr. dep. IX MBP (1953) kmdt gł. MO (1953–1956)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Akcja „Wisła”

Stanisław Wolański (ur. 10 stycznia 1918 w Pionowicach, zm. 25 marca 1987^[1]) – pułkownik Milicji Obywatelskiej, Komendant Główny Milicji Obywatelskiej w latach 1953–1956, oficer polityczny, szef sztabu Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w latach 1948–1950, dyrektor Departamentu IX Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (1953), wicedyrektor Departamentu III Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (1950–1953).

Syn Michała i Katarzyny, skończył 7 klas szkoły powszechnej i 3 zawodowe kursy wieczorowe, 1933–1938 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy (KZMZU). Trzykrotnie aresztowany za działalność antypaństwową, po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 wstąpił do czerwonej milicji, a od października 1939 do lutego 1940 był naczelnikiem więzienia w Drohobyczu^[2]. Od 15 kwietnia 1941 do grudnia 1943 był żołnierzem Armii Czerwonej, następnie do lutego 1944 dowódca drużyny w Polskim Samodzielnym Batalionie Specjalnym. Skończył kurs minerski, kurs instruktorów składaczy spadochronowych i kurs dowódców oddziałów przy PSBS. Od maja 1944 zastępca dowódcy kompanii strzeleckiej w PSBS, od czerwca 1944 szef Wydziału Polityczno-Wychowawczego, od listopada 1944 zastępca dowódcy 1 Batalionu Szturmowego w Jastkowie ds. polityczno-wychowawczych. Od lutego 1945 zastępca dowódcy 1 Samodzielnej Brygady Wojsk Wewnętrznych w Kielcach ds. polityczno-wychowawczych. Od czerwca 1945 zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych 15 Specjalnego Pułku KBW w Prudniku. Brał bardzo aktywny udział w walce z „reakcyjnymi bandami”, czyli antykomunistycznym podziemiem niepodległościowym; dowodzona przez niego brygada przeprowadziła ok. 260 operacji i miała 8 starć z „bandami”, w czasie których zabito 30 i schwytano 55 „bandytów”, zdobyto 110 sztuk broni i zniszczono 192 bunkry. Od października 1945 oficer polityczny Wojsk Bezpieczeństwa Wewnętrznego (WBW) we Wrocławiu, od sierpnia 1946 zastępca dowódcy wrocławskich WBW ds. liniowych, a od października 1946 dowódca WBW we Wrocławiu. IV-IX 1947 dowodził 2 Brygadą KBW w ramach operacji „Wisła”. Od początku 1948 p.o. dowódcy 4 Brygady KBW w Warszawie, od września 1948 szef sztabu KBW (do 1 września 1950).

Następnie przeniesiony do służby w MBP na stanowisko zastępcy dyrektora Departamentu III, a od stycznia do października 1953 dyrektora Departamentu IX. Potem mianowany Komendantem Głównym MO (od 22 października 1953 do 12 czerwca 1956). Skierowany do Akademii Sztabu Generalnego MON, której nie ukończył (1957-). Zwolniony do rezerwy w 1959^[3].

W 1951 jako wicedyrektor Departamentu III kierował rozpracowaniem antykomunistycznych oddziałów partyzanckich Kazimierza Kamieńskiego „Huzara” i Hieronima Rogińskiego „Roga” na Białostocczyźnie. Delegowany jako kierownik grupy operacyjnej do województwa lubelskiego w celu likwidacji grupy partyzanckiej Edwarda Taraszkiewicza „Żelaznego”. Pochowany na cmentarzu Północnym w Warszawie^[4].

• Biogram IPN