Stanisław Borowiec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Marian Anzelm Borowiec

Stanisław Borowiec (przed 1934)
pułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia	21 kwietnia 1884
Data śmierci	1942
Przebieg służby
Lata służby	przed 1918–1942
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	7 Dywizja Piechoty, Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, 7 Pułk Piechoty Legionów, 2 Dywizja Piechoty Legionów
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Marian Anzelm Borowiec^[1] (ur. 21 kwietnia 1884^[2], zm. 1942) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

W latach 1920–1921 był szefem sztabu 7 Dywizji Piechoty. Od października 1921 roku był słuchaczem rocznego Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 151. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko zastępcy szefa sztabu. W 1924 roku pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Generalnego na stanowisku wojskowego komisarza kolejowego.

W październiku 1926 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie^[3]. 16 marca 1927 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1930 roku mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach^[4]. Z dniem 30 kwietnia 1934 przeniesiony został w stan spoczynku^[5].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4711 (1921)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi (1938)^[7]
• Krzyż Walecznych

• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych