Stanisław Sopicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Sopicki (ur. 1 października 1903 w Wadowicach, zm. 11 lutego 1976 w Londynie) – polski dziennikarz i polityk chadecki.

Urodził się 1 października 1903 w Wadowicach^[1]. Studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1925–1934 pracował w piśmie Głos Narodu, w latach 1934–1935 był członkiem warszawskiego Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych, od listopada 1935 należał do redakcji katowickiego pisma Polonia, kierował w nim m.in. działem politycznym, od listopada 1937 do marca 1938 redagował dziennik Stronnictwa Pracy Nowa prawda. Równocześnie był działaczem Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji, w którym w latach 1934–1937 był sekretarzem generalnym, a następnie Stronnictwa Pracy, w którym został członkiem Komitetu Wykonawczego.

Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Krakowie, w 1940 przedostał się nielegalnie zagranicę i w styczniu 1941 dotarł do Wielkiej Brytanii. W latach 1942–1944 był członkiem II Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej. Od lipca do grudnia 1943 pracował jako redaktor naczelny Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza.

W listopadzie 1944 został ministrem odbudowy administracji publicznej w rządzie Tomasza Arciszewskiego, pomimo iż liderzy jego macierzystej partii nie poparli rządu, pełnił swoją funkcję do 1947. W 1945 sprzeciwił się polityce Karola Popiela, który próbował pojąć legalną działalność w Polsce. W następstwie tego został jednym z liderów tzw. Komitetu Zagranicznego SP, prowadzącego odrębną działalność na emigracji.

Ministrem odbudowy administracji publicznej był także w kolejnym gabinecie sformowanym przez Tadeusza Komorowskiego (1947–1949). Był członkiem III Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej (1949–1950), od września 1950 do stycznia 1952 ministrem skarbu w rządzie Romana Odzierzyńskiego. Od września 1951 należał do grupy polityków SP, która wbrew większości partii popierała politykę prezydenta Augusta Zaleskiego, pełnił funkcję sekretarza tzw. SP (KZ).

W 1954 poparł zjednoczenie polityczne emigracji i został członkiem najpierw tzw. Komisji Porozumiewawczej Stronnictw i Ugrupowań, która miała czuwać nad wprowadzeniem w życie postanowień Aktu Zjednoczenia Narodowego, następnie Tymczasowej Rady Jedności Narodowej (do 1961). Od 1956 należał do władz zjednoczonego ponownie Stronnictwa Pracy. W 1959 został usunięty z partii, z uwagi na różnice na tle stosunku do zjednoczenia politycznego emigracji. W 1960 założył grupę Stronnictwo Pracy-Komitet Zagraniczny. W kolejnych latach pozostawał czynnym publicystą. Był członkiem władz Instytutu Akcji Katolickiej, wydawcą Biuletynu LWIL^[1]. Zmarł 11 lutego 1976 w Londynie^[1].

• Andrzej Friszke Życie polityczne emigracji, wyd. Warszawa 1999
• Rafał Habielski Życie społeczne i kulturalne emigracji, wyd. Warszawa 1999 (tam biogram autorstwa Andrzeja Friszke)
• Dopóki jest "Dziennik" - jestem, praca zbiorowa pod redakcją Katarzyny Bzowskiej, wyd. Londyn 2000

• p
• d
• e

Rząd Tomasza Arciszewskiego (1944–1947)

W dniu zaprzysiężenia	Tomasz Arciszewski (PPS) Zygmunt Berezowski (SN) Władysław Folkierski (SN) Jan Kwapiński (PPS) Bronisław Kuśnierz (SP) Adam Pragier (PPS) Stanisław Sopicki (SP) Adam Tarnowski Jan Jankowski (SP) Adam Bień (SL) Stanisław Jasiukowicz (SN) Antoni Pajdak (PPS)

• kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu