Status terytorium – Wikipedia, wolna encyklopedia

Status terytorium – termin prawny nadawany przez państwa administrujące terytoriami zależnymi, mające określić charakter sprawowanej władzy nad tym terytorium lub rodzaj autonomii danego terytorium.

Australia

• Terytorium zewnętrzne

Dania

• Samorządne terytorium Królestwa Danii

Francja

• Region zamorski
• Departament zamorski
• Zbiorowość zamorska
  • Kraj zamorski
  • Zbiorowość departamentalna
  • Zbiorowość terytorialna
• Terytorium zamorskie
• Posiadłość państwa

Holandia

• Samorządny kraj członkowski Królestwa Niderlandów

Norwegia

• Terytorium

Nowa Zelandia

• Dependencja
• Samorządne terytorium stowarzyszone
• Terytorium

Stany Zjednoczone

• Autonomiczne terytorium stowarzyszone
• Terytorium inkorporowane
• Terytorium nieinkorporowane

Wielka Brytania

• Terytorium zamorskie
• Dependencja korony brytyjskiej