Staw śrubowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Staw śrubowy, staw ślimakowy (łac. articulatio cochlearis) – rodzaj stawu zaliczany do stawów jednoosiowych. Ruch obrotowy wokół osi pionowej łączy się w nim z równoczesnym ruchem posuwistym wzdłuż tej osi – podobnie jak przy wkręcaniu śruby[1][2]. Przykładem stawu śrubowego jest staw szczytowo-obrotowy u człowieka[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Olgierd Narkiewicz, Janusz Moryś, Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów. Tom I, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2010, s. 40, ISBN 978-83-200-4106-4.
  2. Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła. Mięśnie, wyd. XI (VII), Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2002, s. 216, ISBN 83-200-2719-5.
  3. Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia człowieka. Wyd. 11(7). T. 1: Anatomia ogólna : kości, stawy i więzadła, mięśnie. Warszawa: PZWL, 1999, s. 261.