French
DeutschStefan Wengierow – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 24 marca 1909 |
|---|---|
| Data śmierci | 15 czerwca 1978 |
| Zawód, zajęcie | działacz państwowy i komunistyczny, inżynier, dyplomata |
| Stanowisko | wicewojewoda śląski (1945), wicewojewoda wrocławski (1945), chargé d’affaires ambasady w Rumunii (1946–1947), konsul generalny PRL w Ostrawie (1947–1956) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stefan Wengierow, także Józef Wengierow oraz Stefan Węgierow (24 marca 1909 w Sankt Petersburgu[1], zm. 15 czerwca 1978[2]) – polski działacz państwowy i komunistyczny, inżynier, dyplomata, wicewojewoda śląski (1945) i wrocławski (jako zastępca pełnomocnika Rządu RP na Okręg Dolny Śląsk, 1945), następnie chargé d’affaires ambasady w Rumunii (1946–1947) i konsul w Ostrawie (1947–1956).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Leona. Podjął studia we Francji, w tym okresie działał we Francuskiej Partii Komunistycznej oraz lewicowych organizacjach studenckich. Z wykształcenia inżynier elektryk, publikował też artykuły m.in. z zakresu ciepłownictwa[3] oraz w „Polityce”. Po powrocie do kraju zatrudniony jako elektryk na Zagłębiu Dąbrowskim, w tym do 1939 w Hucie Milowice. Został członkiem Komunistycznej Partii Polski[1][4].
Pomiędzy 1939 a 1941 działał w radzieckich strukturach partyjnych na Białostocczyźnie i Polesiu, następnie pracował jako leśnik w ZSRR. Pod koniec 1944 był zastępcą wojewódzkiego pełnomocnika ds. reformy rolnej w Białymstoku[5] oraz prezesem Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w tym mieście, następnie na początku 1945 dołączył do Grupy Operacyjnej „Śląsk” kierowanej przez Aleksandra Zawadzkiego[1]. Od stycznia[6] do czerwca 1945 był wicewojewodą i drugim wicewojewodą śląskim[7] (w tym okresie m.in. składał raport Bolesławowi Bierutowi oraz uczestniczył w petraktacjach polsko-czechosłowackich[8]). Ze stanowiska odszedł po konflikcie z miejscowymi działaczami PPR. Następnie objął analogiczne stanowisko jako zastępca pełnomocnika na Okręg Dolny Śląsk Stanisława Piaskowskiego[7]. Następnie przeszedł do kariery dyplomatycznej. Od 8 kwietnia 1946 do 14 sierpnia 1947 był pierwszym po wojnie chargé d’affaires ambasady Polski w Rumunii[9], zajmował się m.in. organizacją powrotu polskich górników-emigrantów z Transylwanii[10]. Następnie od 1947 do 1956 pozostawał konsulem generalnym w Ostrawie[11].
Pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera 6-6-9)[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1946)[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Janusz Plaff: Nastroje społeczne i postawy Ślązaków na Górnym Śląsku w kontekście polityki zagranicznej państwa polskiego 1945–1950. Częstochowa: 2020, s. 150.
- ↑ a b Informacje o pochówku. grobonet.com. [dostęp 2022-02-16].
- ↑ Wengierow Stefan: Kierunki optymalizacji programu zaopatrzenia ludności miejskiej w ciepło. W: M. Rakowski (red.): Optymalizacja programów rozwoju. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, 1968, s. 436–465.
- ↑ Mokrosz 2014 ↓, s. 107.
- ↑ Marek Markiewicz. Powojenne losy ziemiaństwa na Białostocczyźnie. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”, s. 39, marzec 2011. ISSN 1641-9561.
- ↑ Teresa Semik: Zima i wiosna 1945 roku. Nowa władza przejmuje Śląsk. dziennikzachodni.pl, 27 stycznia 2018. [dostęp 2022-02-16].
- ↑ a b Maciej Fic: Województwo śląskie 1945–1950. ibrbs.pl. [dostęp 2022-02-16].
- ↑ Mokrosz 2014 ↓, s. 136, 140–141.
- ↑ Rumunia. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. [dostęp 2022-02-16].
- ↑ Krzysztof Nowak. Reemigracja polskich górników z Rumunii na Górny Śląsk po II wojnie światowej. „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”. 4 (LXXIII)/2018. s. 77–102. ISSN 2658-2082.
- ↑ Jacek Piotrowski. Dowód na polski antysemityzm czy raczej świadectwo przełomowych czasów? (Przyczynek do stosunków polsko-żydowskich). „Dzieje Najnowsze”. 4/2019. s. 269. ISSN 0419-8824.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 30, poz. 58 „w uznaniu zasług dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziele pracy organizacyjnej przy utworzeniu administracji państwowej i samorządu, uruchomieniu uczelni i odbudowie demokratycznej państwowości polskiej na ziemiach Województwa Śląsko-Dąbrowskiego”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Mokrosz: Aleksander Zawadzki. Działacz komunistyczny i wojewoda śląski (1945–1948). Katowice: 2014. ISBN 978-83-8098-149-2.