Stiepan Wostriecow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stiepan Wostriecow

Степа́н Вострецо́в

komkor
Pełne imię i nazwisko	Stiepan Siergiejewicz Wostriecow
Data i miejsce urodzenia	29 grudnia 1883 Kazancewo
Data i miejsce śmierci	3 maja 1932 Nowoczerkask
Przebieg służby
Lata służby	1906–1932
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona
Jednostki	27 Dywizja Strzelecka, 51 Dywizja Strzelecka
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna domowa w Rosji operacja czelabińska operacja nadmorska; konflikt o Kolej Wschodniochińską
Odznaczenia
Carskie:
Multimedia w Wikimedia Commons

Stiepan Siergiejewicz Wostriecow (ur. 17 grudnia^?/29 grudnia 1883 w Kazancewie, zm. 3 maja 1932 w Nowoczerkasku) – radziecki wojskowy, uczestnik wojny domowej w Rosji po stronie czerwonych.

Pochodził z rodziny chłopskiej. Z zawodu był kowalem. W 1905 wstąpił do partii mienszewickiej i pozostawał jej członkiem do 1918. Powołany do wojska w 1906, trzy lata później został skazany na trzy lata więzienia za prowadzenie agitacji rewolucyjnej wśród żołnierzy^[1]. Brał udział w I wojnie światowej, dosłużył się stopnia chorążego, otrzymując awans za odwagę^[1]. Trzykrotnie otrzymał krzyż św. Jerzego^[2].

Od 1918 służył w Armii Czerwonej. Od czerwca 1919 r. dowodził jednym z pułków 27 Dywizji Strzeleckiej, a później całą 27 DS^[3], razem z nią brał udział w operacjach przeciwko białej Armii Rosyjskiej adm. Aleksandra Kołczaka. Za udział w operacji czelabińskiej (lipiec-sierpień 1919 r.) został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru^[1]. Wyróżnił się również podczas operacji omskiej w listopadzie tego samego roku. W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[1], otrzymał kolejny Order Czerwonego Sztandaru za udział w walkach o Mińsk^[2]. W 1920 wstąpił do partii bolszewickiej. W 1921 został naczelnikiem zarządu wojsk granicznych CzK na Syberii^[1].

W 1922 był zastępcą dowódcy 2 Nadamurskiej Dywizji Strzeleckiej w armii Republiki Dalekiego Wschodu. Brał udział w operacji spasskiej^[1], która była jednym z etapów rozbicia ostatnich oddziałów białych na Dalekim Wschodzie. W czerwcu 1923 rozbił oddział Piepielajewa nad Morzem Ochockim^[1]. Za obydwie te operacje otrzymał kolejne dwa Ordery Czerwonego Sztandaru^[2]. Był jednym z czterech czerwonych dowódców (obok Janisa Fabriciusa, Iwana Fiedki i Wasilija Blüchera), którzy podczas wojny domowej w Rosji zostali nim odznaczeni czterokrotnie^[4].

W latach 1924–1927 dowodził 27 Dywizją Strzelecką, następnie 51 Dywizją Strzelecką^[1]. Ukończył wyższe kursy wojskowo-akademickie w 1927^[1]. W latach 1929–1930 był dowódcą 18 korpusu strzeleckiego, służył na Dalekim Wschodzie^[1]. Dowodził Zabajkalską grupą wojsk podczas konfliktu radziecko-chińskiego w 1929^[1].

• Iwan Jakubowski: Ziemia w ogniu. Warszawa: 1976.