Stopy ołowiu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stopy ołowiu – stopy, w których ołów jest głównym składnikiem stopowym. Najczęściej stosowanymi są stopy ołowiu z cyną, miedzią i antymonem. Stopy ołowiu charakteryzują się dużą lejnością, niską temperaturą topnienia, znaczną odpornością na korozję szczególnie w środowiskach agresywnych jak woda morska, kwas siarkowy lub solny (wynika to z zupełnej nierozpuszczalności chlorków i siarczanów ołowiu). Z uwagi na wysoką toksyczność ołowiu i jego związków oraz fakt, iż ołów jest roztwarzany przez kwasy organiczne (np. octowy), jego stosowanie w branży spożywczej jest zabronione nawet w postaci dodatków stopowych.

Polska Norma PN-EN 12659:2002 specyfikuje szereg stopów ołowiu^[1]:

• Stopy ołowiu z domieszką antymonu - OK (PbCu), OTK (PbSb0.1), OT (PbSb0.2Sn) i OT1 (PbSn1) – stosowane na powłoki kabli, podkładki i uszczelki oraz OT10 (PbSb10) i OT3S (PbSb3As) – do produkcji śrutu i akumulatorów.
• Stopy ołowiu z antymonem - OT3 (PbSb3), OT5 (PbSb5), OT7 (PbSb7), OT8 (PbSb8), OT9 (PbSb9) – stosowane na aparaturę chemiczną, anody do galwanizacji. Przy większych zawartościach antymonu (OT9) także na elementy pomp tłoczących kwasy.
• Stopy ołowiu z antymonem z domieszką arsenu i berylu – OT4As (PbSb4As), OT6AsB (PbSb6AsB), OT8As (PbSb8As) – stosowane na elementy akumulatorów.
• Stop ołowiu z antymonem z domieszką kadmu – OCK (PbSbCd) – stosowany na powłoki kabli.
• Stopy ołowiu z antymonem i cyną - stosowane jako stopy drukarskie