Studnia Szpatowców – Wikipedia, wolna encyklopedia
Plan jaskini | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | skały Dudnik w Podlesicach |
Długość | 58 m |
Głębokość | 36,5 m |
Wysokość otworów | 410 m n.p.m. |
Kod | J.Cz.III-05.01 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa śląskiego | |
Położenie na mapie powiatu zawierciańskiego | |
Położenie na mapie gminy Kroczyce | |
50°34′13″N 19°31′17″E/50,570333 19,521389 |
Studnia Szpatowców, Jaskinia Szpatowców – jaskinia w skałach Dudnika we wsi Podlesice w województwie śląskim, powiecie zawierciańskim, w gminie Kroczyce[1]. Znana jest też pod nazwami Wielka Studnia Szpatowców (dla odróżnienia od drugiej jaskini w tych skałach – Małej Studni Szpatowców)[2]. Pod względem geograficznym znajduje się na obszarze Wyżyny Ryczowskiej, będącej częścią Wyżyny Częstochowskiej w obrębie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[3].
Opis jaskini
[edytuj | edytuj kod]Znajduje się w skałach Dudnika w lesie po południowo-zachodniej stronie drogi z Podlesic do Kotowic, w odległości kilkaset metrów od szosy, zaraz powyżej polany[4].
Jaskinia posiada duży otwór wlotowy, od którego prowadzi początkowo łagodnie, a potem stromo opadający, obszerny, kamienisty korytarz. Kończy się dwoma studniami o wysokości 19 m. Mają one pionowe lub przewieszone ściany i wyjście z nich bez wcześniejszego oporęczowania jest niemożliwe. Poślizgnięcie się w otworze wlotowym lub na pochylni nieuchronnie kończy się zjazdem i upadkiem do studni. To było przyczyną aż 5 wypadków śmiertelnych wśród grzybiarzy, turystów, ale także speleologów i kursantów. Z tego względu obudowano wejście do jaskini metalowymi poręczami, a GOPR ustawiło przy nim dużą tablicę informacyjną. Tuż obok znajduje się Mała Studnia Szpatowców – równie niebezpieczna, ale niezabezpieczona[1].
Pierwotnie dno pochylni i balkonika stanowiła kalcytowa polewa naciekowa o grubości około 1 m. Została wyeksploatowana. W jaskini zachowały się jeszcze resztki szaty naciekowej. Dno studni zawalone jest gruzem kalcytowym i wapiennym. Namulisko ubogie, na dnie złożone głównie ze zwietrzeliny wapiennej, gliny i kalcytowego gruzu, a na pochylni z współcześnie naniesionej z zewnątrz próchnicy[1].
Klimat jaskini jest częściowo tylko zależny od środowiska zewnętrznego. W końcowych odcinkach jest stała temperatura 7 °C, dopiero w odległości około 3 m poniżej otworu notuje się jej skok[1]. W okolicach otworu jaskini opisano występowanie około 25 gatunków mszaków i 2 gatunków paproci[5]. Sporadycznie hibernują nietoperze gacek brunatny Plecotus auritus, nocek duży Myotis myotisi nocek Natterera Myotis nattereri. Obserwowano także owady z grupy trogloksenów, m.in. motyla Triphosa dubitata[1].
Historia badań i eksploracji
[edytuj | edytuj kod]Prawdopodobnie wlot do jaskini został odsłonięty przypadkowo przez Niemców w 1944 roku, podczas kopania linii okopów. W latach 1946-51 w jaskini przy pomocy materiałów wybuchowych i prymitywnego wyciągu eksploatowano szpat islandzki (kalcytowy). W pobliżu istniał piec do wypalania wapieni, a obok otworu jaskini kamienna, kryta słomą szopa. Wówczas też wybrano istniejąca przy wejściu do jaskini sfosylizowaną warstwę namuliska z kośćmi kopalnych nietoperzy[6].
Po raz pierwszy opisał ją Kazimierz Kowalski w 1949 roku jako Kopalnię kalcytu w Podlesicach koło Kroczyc. Nazwę Studnia Szpatowców nadał jej K. Mazik w 1979 r. On też opracował jej plan[1]. W opracowaniu M. Szelerewicza i A. Górnego w 1986 r. była wymieniona jako Jaskinia Szpatowców[7].
- Obudowany otwór jaskini
- Otwór jaskini
- Otwór jaskini
- Tablica ostrzegawcza
W skałach Dudnika oprócz Małej i Wielkiej Studni Szpatowców znajdują się jeszcze: Jaskinia w Dudniku, Jaskinia między Studniami, Jaskinia Zawał, Komin Prawej Nogi Baby, Pochylnia Lewej Nogi Baby[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Jerzy Zygmunt: Studnia Szpatowców. [w:] Jaskinie Polski [on-line]. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy. [dostęp 2019-12-06].
- ↑ Studnia Szpatowców. [dostęp 2018-05-09].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
- ↑ Jura Krakowsko-Częstochowska. Część północna 1:52 000. Warszawa: ExpressMap, 2015. ISBN 978-83-88112-71-3.
- ↑ K. K. Jędrzejko, A. Ziober, Mszaki wybranych jaskiń na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej na tle warunków mikroklimatycznych i zróżnicowania ekologicznego siedlisk, Częstochowa: 1992, Ziemia Częstochowska t.18: 107-151
- ↑ K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951
- ↑ M. Szelerewicz, A. Górny, Jaskinie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK Kraj, 1986, s. 200
- ↑ Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny [dostęp 2019-12-06] .