Sylen – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2021-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sylen (gr. Σειληνός Seilēnós, łac. Silenus^[1]) – w mitologii Greków jedno z bóstw przyrody.

Często uważany za syna posłańca bogów Hermesa bądź też Pana – kozłopodobnego boga trzód i pasterzy. Zazwyczaj przedstawiano go jako towarzysza Dionizosa, boga wegetacji i ekstatycznej radości. Miał postać łysego, nieco otyłego mężczyzny z końskim ogonem i uszami. Król Frygów Midas w podzięce za pomoc okazaną Sylenowi otrzymał od Dionizosa dar, dzięki któremu mógł wszystko, czego dotknął, zamieniać w złoto.

Teognis z Megary przytacza odpowiedź, jaką miał dać Sylen Midasowi na pytanie, co jest najlepsze dla człowieka:

Dla tych tu na ziemi największym jest dobrem wcale
Nie rodzić się, nie patrzeć na słoneczny blask,
A jeśli ktoś się urodził, najrychlej bramę Hadesa
Przekroczyć, pod obfitym brzemieniem ziemi lec.
(Tłum. Zygmunt Kubiak)

Maksymę tę przytacza także Plutarch w Pocieszeniu dla Apolloniosa.

Jako rodzaj istot mitycznych syleny były pierwowzorem Satyrów. Przy ogólnie podobnym wyglądzie miały jednak zamiast kozich – nogi końskie i końskie ogony (nie mylić z centaurami).