Tętnica nabrzuszna górna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tętnica nabrzuszna górna (łac. arteria epigastrica superior) − w anatomii człowieka tętnica będąca przyśrodkową gałęzią końcową tętnicy piersiowej wewnętrznej, biegnącą w jej przedłużeniu ku dołowi. Unaczynia mięsień prosty brzucha, inne pobliskie mięśnie przednie brzucha oraz skórę przedniej ściany brzucha ponad nimi, ponadto drobne gałęzie kierują się do przepony^[1].

Tętnica nabrzuszna górna bocznie od wyrostka mieczykowatego biegnie przez trójkąt mostkowo-żebrowy i opuszcza klatkę piersiową. Na tylnej powierzchni mięśnia prostego brzucha wnika w jego tkankę. Zstępując ku dołowi, mniej więcej na poziomie pępka, zespala się z tętnicą nabrzuszną dolną – gałęzią tętnicy biodrowej zewnętrznej^[1].

Oddaje następujące gałęzie^[1]:

• gałąź bezimienna odchodząca przyśrodkowo na poziomie wyrostka mieczykowatego i łącząca się z drugostronną,
• gałęzie mięśniowe i skórne,
• gałęzie przeponowe,
• gałęzie bezimienne odchodzące od prawej tętnicy, wnikające do więzadła sierpowatego wątroby i zespalające się z tętnicą wątrobową.