Taśma izolacyjna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz hasło taśma izolacyjna w Wikisłowniku

Taśma izolacyjna (elektroizolacyjna) – rodzaj taśmy klejącej służącej do izolowania przewodów elektrycznych i innych obiektów przewodzących prąd elektryczny. Wykonana zwykle z PCW, dzięki czemu jest elastyczna i posiada dobre własności izolacyjne.

Dla taśm izolacyjnych stosowane są podobne zasady kodowania jak dla przewodów zgodnie z obowiązująca normą. Od 2004 obowiązująca jest dla przewodów norma PN-EN 60446:2004 Zasady podstawowe i bezpieczeństwa przy współdziałaniu człowieka z maszyną, oznaczanie i identyfikacja - Oznaczenia identyfikacyjne przewodów barwami albo cyframi.

Taśma izolacyjna zwykle stosowana jest do:

• izolowania elektrycznego
• owijania i wiązania przewodów i kabli
• oznaczania przewodów kolorami (tzw. kodowanie)
• mocowania i wzmacniania przewodów i połączeń
• maskowanie i zabezpieczanie przewodów i połączeń
• sklejania, łączenia, naprawiania i owijania przewodów
• wodoodpornego uszczelniania połączeń
• w ciepłownictwie, wentylacji i klimatyzacji.