Tadeusz Breyer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Breyer

Wizerunek Tadeusza Breyera uwieczniony na kamienicy przy ul. Freta 39 w Warszawie
Imię i nazwisko	Tadeusz Aleksander Teofil Breyer
Data i miejsce urodzenia	15 października 1874 Mielec, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	15 maja 1952 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	rzeźba, medalierstwo
Ważne dzieła
Pomnik gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie W otchłani Męki szatana Chrystus Głowa św. Jana Posąg Józefa Piłsudskiego[1] Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości 1 złoty wzór 1924 2 złote wzór 1924 10 złotych 1933 Romuald Traugutt
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Tadeusz Breyer (ur. 15 października 1874 w Mielcu, zm. 15 maja 1952 w Warszawie) – polski rzeźbiarz i medalier, projektant monet, wieloletni profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, członek m.in. grupy Rytm.

Urodził się 15 października 1874 w Mielcu. W latach 1894–1898 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Alfreda Dauna, a następnie w Akademii we Florencji^[2]. W 1904 przeniósł się do Warszawy, gdzie od 1910 aż do śmierci (z przerwami w okresach obu wojen światowych) uczył w Szkole Sztuk Pięknych^[a][b][2]. W czasie jego pracy pedagogicznej stołeczna uczelnia, obok Akademii w Krakowie, pozostawała jednym z dwóch głównych ośrodków kształcenia w zakresie rzeźby w Polsce^[3]. Do grona uczniów Breyera zaliczali się m.in.: Marian Wnuk^[4], Stanisław Horno-Popławski^[5], Józef Gosławski^[6], Bazyli Wojtowicz^[7], Bohdan Pniewski^[3], Ludwika Nitschowa^[8], Alfons Karny^[9], Franciszek Strynkiewicz^[10] oraz Magdalena Gross^[11]. W samym okresie 1923-39 grono studentów pracowni prof. Breyera liczyło łącznie 156 osób, w tym 27% kobiet. Do ważnych wzorców, które wpłynęły na kształcenie w pracowni zalicza się rzeźbę francuską, wzorce antyczne, a także sztukę Starożytnego Egiptu^[12].

Tadeusz Breyer należał m.in. do Stowarzyszenia „Rzeźba”, Spółdzielni ŁAD^[2] oraz grupy Rytm (od 1929)^[13]. Zasiadał także w Radzie Artystycznej Spółdzielni Forma^[14] oraz pozostawał członkiem Bloku ZAP^[15].

Twórca uczestniczył w licznych konkursach artystycznych, m.in. na pomnik Józefa Ignacego Kraszewskiego w Warszawie w 1929 oraz na pomnik i dzielnicę Józefa Piłsudskiego w Warszawie w 1936^[16]. Zasiadał również w komisjach konkursowych jako juror (np. w konkursie na Pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego i Powstańca Śląskiego w 1936)^[17].

W początkowej fazie twórczości Breyera dominowały motywy symboliczne oraz portrety osób współczesnych i postaci historycznych^[18]. Zajmował się także medalierstwem (np. Medal Pamiątkowy XV-lecia Odzyskania Morza^[19]) i projektowaniem monet^[18]. Jego pracownia i większość dorobku rzeźbiarskiego uległy zniszczeniu podczas II wojny światowej^[18]. Jednym z jego sukcesów w okresie międzywojennym było zwycięstwo w konkursie na pomnik Józefa Sowińskiego, który odbył się w 1931^[20][18]. W 1938, m.in. za ten właśnie pomnik, otrzymał Nagrodę Plastyczną m.st. Warszawy^[18]. Rok wcześniej, na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu, artysta wyróżniony został złotym medalem i Grand Prix za cykl medali pamiątkowych^[21].

Rzeźby Breyera cechowała wierność naturze, silnie podkreślona statyka oraz zwartość formy^[18]. Jego dorobek twórczy wystawiano m.in. w Instytucie Propagandy Sztuki oraz w Zachęcie^[18]. Jego dzieła (Europa i Ameryka) znalazły się również na statku transoceanicznym MS Piłsudski^[22].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 111-1-4)^[23].

Wizerunek Tadeusza Breyera został utrwalony m.in. w pracach jego dawnych studentów, czego przykładem jest portret wyrzeźbiony w granice przez Alfonsa Karnego^[24]. Ponadto w Muzeum ASP w Warszawie zachował się jego autoportret z 1930^[25], maska pośmiertna^[26] oraz kilka rysunków z jego portretem, m.in. autorstwa Aleksandra Rafałowskiego^[27].

Jego rola w kształceniu rzeźbiarzy przypominana jest także m.in. przy okazji spacerów^[28] i spotkań tematycznych^[29][30].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 22 lipca 1952)^[31]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)^[32]

• 
  Pomnik gen. Józefa Sowińskiego w parku jego imienia na warszawskiej Woli, autorstwa Tadeusza Breyera
• 
  Grób Tadeusza Breyera na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
• 
  Portret Tadeusza Breyera wykonany przez Stanisława Sikorę

• 1 złoty wzór 1924
• 2 złote wzór 1924
• 2 złote 1927
• 50 złotych 1924 Klęczący rycerz

• Aleksandra Melbechowska-Luty: Posągi i ludzie. Rzeźba polska dwudziestolecia międzywojennego. Warszawa: Neriton, 2005. ISBN 83-89729-40-7. Brak numerów stron w książce
• Maria Anna Rudzka: Zadanie: forma. Pracownia profesora Tadeusza Breyera w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1923-1939. Wyd. 2. Warszawa: Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, 2023. ISBN 978-83-66835-50-4. Brak numerów stron w książce

• Piotr Szubert: Tadeusz Breyer. culture.pl, 2002-02. [dostęp 2024-05-04].
• Uroczystość wręczenia nagród miasta stołecznego Warszawy w sali Rady Miejskiej w Warszawie. audiovis.nac.gov.pl, 1938-11-30. [dostęp 2024-07-17].