Tadeusz Jankowski (dyplomata) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Jankowski

Data i miejsce urodzenia	5 marca 1892 Bolesławice
Data i miejsce śmierci	29 października 1964 Londyn
Zawód, zajęcie	prawnik, dyplomata
Narodowość	polska
Odznaczenia

Tadeusz Jankowski (ur. 5 marca 1892 w Bolesławicach, zm. 29 października 1964 w Londynie) – polski prawnik, publicysta, dyplomata, działacz społeczny i niepodległościowy.

Urodził się 5 marca 1892 w Bolesławicach ziemi kaliskiej^[1][2][3]. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim, zdając egzamin dojrzałości w 1910. Podczas nauki był członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich. W czasie studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim był członkiem Grup Narodowych, Koleżeńskiej Grupy Zetowej i Koła Braterskiego „Zet”^[4]. W lipcu 1914 był członkiem komitetu organizacyjnego Zjazdu Zet w Krakowie^[5], w 1918 został wybrany na członka KC (Centralizacji) Zet^[6], w październiku tego roku był delegatem środowiska warszawskiego na Zjazd OMN we Lwowie^[7], uczestniczył w walkach o Lwów pod koniec października i w listopadzie 1918, został wyróżniony (wraz z Tadeuszem Katelbachem) w rozkazie dziennym za walki w Parku Stryjskim i natarcie na górę Kadetów^[8][9].

Od 1918 był członkiem Związku Patriotycznego^[10], został redaktorem dziennika „Przegląd Poranny” w Poznaniu. W latach dwudziestych pełnił również funkcję sekretarza generalnego Komitetu Wykonawczego Straży Kresowej^[11], był członkiem Rady Naczelnej Związku Seniorów OMN (od 1926^[12]).

Uzyskał stopień doktora filozofii^[2]. Od 1 lutego 1926 do 1 września 1931 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie, jako pracownik kontraktowy w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym, w tym od 15 grudnia 1928 na stanowisku kierownika referatu^[2]. Od 1 września 1931 pracował w Konsulacie Generalnym w Paryżu, a od 1 lipca 1934 do 30 czerwca 1935 był kierownikiem tegoż i jednocześnie radcą emigracyjnym^[13]. Od 1 lipca 1935 radcą w MSZ^[2]. Od 1 września 1935 pełnił stanowisko radcy Ambasady RP w Moskwie^[2][14] (w czasie nieobecności ambasadora kierował w randze ministra ambasadą^[15]). Po wybuchu II wojny światowej, agresji ZSRR na Polskę i likwidacji ambasady 17 września 1939 pozostał na Zachodzie. Pracował w Londynie w Polish Research Centre, od 1 sierpnia 1941 do września 1944 jako kierownik Wydziału Wschodniego MSZ Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie, następnie jako zastępca naczelnika Wydziału Wschodniego do 1 czerwca 1947^[15].

Był współzałożycielem Instytutu Badań Spraw Międzynarodowych w Londynie, członkiem Rady Instytutu Wschodniego „Reduta”, wykładał w Szkole Nauk Politycznych i Społecznych^[15]. Od 1952 był redaktorem pisma „Wschód Polski”.

Zmarł 29 października 1964 w Londynie^[3]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen^[3].

• Prawo wyborcze do parlamentu, Drukarnia Synów St. Niemiry, Warszawa 1918
• Projekt konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Druk L. Bogusławskiego, Warszawa 1919
• Prawo wyborcze do parlamentów europejskich: (Anglia, Belgia, Finlandya, Francya, Niemcy, Norwegia), Wydawnictwo Biura Pracy Społecznej, Warszawa 1919
• Prawo o wykroczeniach, oraz postępowanie karne administracyjne wraz z przepisami wprowadzającemi i uzupełniającemi, z okólnikami, orzecznictwem i objaśnieniami (wraz ze Stanisławem Przestrzelskim), Samorządowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1932
• Ustawy o zgromadzeniach, stowarzyszeniach i związkach obowiązujące w Państwie Polskiem z uwzględnieniem najważniejszych dekretów i rozporządzeń, nakł. Księgarni F. Hoesicka, Warszawa 1932
• Studium ZSRR: dzieje wewnętrzne, ustrój, polityka zagraniczna, Szkoła Nauk Politycznych i Społecznych, Londyn 1953.

• Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[16][1][17]
• Złoty Krzyż Zasługi – 9 listopada 1931 „za zasługi w służbie konsularnej”^[18]
• Krzyż Obrony Lwowa^[3]
• Odznaka Honorowa „Orlęta”^[3]

• Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1938.