Tadeusz Kolasiński (oficer lekarz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Kolasiński

podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	28 października 1874 Bolechów
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1939 Sanok
Przebieg służby
Siły zbrojne	c. k. Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	16 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, 24 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, 37 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, 10 Batalion Sanitarny, 38 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-czechosłowacka
Odznaczenia

Tadeusz Henryk Kolasiński^[a] (ur. 28 października 1874 w Bolechowie, zm. 6 grudnia 1939 w Sanoku) – doktor wszech nauk lekarskich, podpułkownik lekarz służby zdrowia Wojska Polskiego.

Tadeusz Henryk Kolasiński^[1] urodził się 28 października 1874 w Bolechowie^[2][3]. Był synem Tomasza (adwokat^[4], c. k. radca wyższego sądu krajowego, zm. w czerwcu 1910 w Bolechowie w wieku 69 lat^[5]) i Marii oraz bratem Anny (zm. 1920, żona sędziego w Samborze, Władysława Józefa Donichta)^[6][7].

Od końca lat 80. uczył się w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze^[8], gdzie w 1893 ukończył ostatnią VIII klasę^[9]. Od 1893 do 1898 odbył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim^[10]. Na tej uczelni w czerwcu 1904 uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich^[1][11][10]. Był lekarzem internistą i specjalizował się w chorobach wewnętrznych^[11]. Około 1905/1906 figurował na liście lekarzy w Krakowie^[12]. Od 1 października 1905 do 30 listopada 1909 był asystentem w ogrodzie botanicznym w ramach Zakładu Chemicznego II na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego^[13][10].

Rozpoczął służbę wojskową w c. k. Obronie Krajowej. Został awansowany na stopień zastępcy asystenta lekarza w grupie nieaktywnych z dniem 16 grudnia 1909^[14]. W tym roku był oficerem przydzielonym do 16 pułku piechoty Obrony Krajowej w Krakowie^[15]. Jako oficer tej jednostki na początku czerwca 1910 został mianowany przez Franciszka Józefa na stopień nadlekarza (Oberarzt) z dniem 1 czerwca 1910^[16]. Potem służył jako lekarz w 24 pułku piechoty Obrony Krajowej w Wiedniu w 1911^[17], a później w 37 pułku piechoty Obrony Krajowej w Gravosa^[18][19]. Wiosną 1912 jako starszy lekarz został mianowany na stopień lekarza pułkowego (Regimentsarzt) z dniem 1 maja 1912^[20]. Podczas I wojny światowej do 1918 nadal pozostawał oficerem 37 pułku piechoty (od 1917 jako 37 Schützen-Regimenter Gravosa)^[21][22]. Według stanu z czerwca 1916 był przydzielony z tej jednostki do batalionu piechoty 11/70^[23]. Na początku września 1917 informowano w prasie, że przybywa ranny w szpitalu obrony krajowej w Linzu^[24].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W stopniu kapitana służył w szpitalu załogi w Cieszynie podczas wojny polsko-czechosłowackiej, trwającej na przełomie stycznia i lutego 1919^[25]. Po najeździe Czechów wraz z częścią załogi szpitala wycofał się do Skoczowa, gdzie mieściło się Dowództwo Frontu^[26]. Podczas walk nad Wisłą kierował rodzajem szpitala polowego, zorganizowanym w szkole w Skoczowie^[27]. Po zawieszeniu broni i wkroczeniu wojsk polskich do Cieszyna był następcą ppłk. dr. Oktawiana Leliwy-Pileckiego na stanowisku komendanta szpitala, a potem sam został zastąpiony przez kpt. dr. Kazimierza Woynarowskiego^[28]. Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego z 6 lutego 1919 i zatwierdzony w randze kapitana lekarza^[29]. Później został awansowany na stopień podpułkownika lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[30][31]. W pierwszej połowie lat 20. był oficerem nadetatowym 10 batalionu sanitarnego w Przemyślu, a w 1924 pełnił funkcję starszego lekarza 38 pułku piechoty w tym samym mieście^[32][33]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. Do połowy lat 20. zamieszkiwał w Przemyślu, skąd przeniósł się wówczas do Sanoka i tam osiadł na kolejne lata jako emerytowany oficer^[34][35]. W 1934 jako podpułkownik lekarz korpusu oficerów sanitarnych w stanie spoczynku był w kadrze zapasowej oficerów administracji i sanitarnych 10 Szpitala Okręgowego i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok^[2]. Był lekarzem w Sanoku do końca istnienia II Rzeczypospolitej w 1939^[11].

W 1924 ofiarował do działu przyrody Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu zbiory śluzowców znalezione w lasach sanockich^[36]. W Sanoku zamieszkiwał przy ulicy Bartosza Głowackiego 8^[37]. Zmarł w tym mieście 6 grudnia 1939^[38][3]. Został pochowany na cmentarzu przy ulicy Jana Matejki w Sanoku^[3].

• Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego^[25]

austro-węgierskie

• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (1916)^{[23][39][40][22]}
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (przed 1914)^[19]

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Józef Pająk: Boje o Śląsk Cieszyński a służba zdrowia. Cieszyn: Wydawnictwa Edwarda Feitzingera, 1939, s. 1-32.