French
DeutschTadeusz Zapałowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef sanitarny Twierdzy Kraków |
| Główne wojny i bitwy | |
.png){kind=small}
Tadeusz Zapałowicz (ur. 25 marca 1859 w Wadowicach, zm. 16 maja 1936 w Krakowie) – lekarz, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Antoniego, lekarza, i Olimpii z Kwiecińskich. W 1878 ukończył cesarskie i królewskie Wyższe Realne Gimnazjum w Wadowicach i Wydział Medycyny Uniwersytetu Wiedeńskiego. W gimnazjum uczęszczał do jednej klasy z Wojciechem Dobija, późniejszym generałem brygady[1]. 1 października 1884 rozpoczął zawodową służbę w csarskiej i królewskiej Armii, a 21 marca 1885 uzyskał doktorat wszechnauk lekarskich.
Od czerwca 1886 do marca 1887 był lekarzem c. i k. 7 Pułku Huzarów w Debreczynie. W 1901 został szefem sanitarnym 18 Dywizji Piechoty w Pradze, a trzy lata później szefem sanitarnym Dywizji Kawalerii Jarosław w Jarosławiu. Od lipca 1914 do maja 1917 był szefem sanitarnym X Korpusu w Przemyślu. 1 maja 1917 został mianowany generałem lekarzem sztabowym (niem. generalstabsarzt[2]) oraz wyznaczony na stanowisko szefa sanitarnego Twierdzy Kraków i komendanta Szpitala Garnizonowego Nr 15.
22 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała majora lekarza[3]. Pełnił służbę na stanowisku szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego "Kraków". 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w Korpusie Lekarskim[4]. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika lekarza[5]. 26 października 1923 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji[6].
Był członkiem Komitetu Wykonawczego Komitetu Obrony Państwowej w Krakowie w 1920 roku[7].
Zmarł 16 maja 1936 w Krakowie. Pochowany w Wadowicach.
Żonaty z Ludmiłą z Wężowiczów, z którą miał trzy córki: Marię (1895), Krystynę (1899) i Zofię (1902).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych ... s. 347.
- ↑ Stopień generała lekarza sztabowego odpowiadał stopniowi generała majora. Stopień ten uzyskali również: Ignacy Link (1909), Zdzisław Hordyński-Juchnowicz (1911), Bronisław Longchamps de Berier (1911), Bronisław Majewski (1912), Leopold Terenkoczy (1915) i Aleksander Majewski (1917). Ponadto tytuł generała lekarza sztabowego uzyskali: Mikołaj Munk (1891), Eugeniusz Pokorny (1905), Konstanty Błachowski (1910), Henryk Wierusz-Kowalski (1910), Michał Martynowicz (1918).
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 25 z 06.03.1919 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.
- ↑ Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 476.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
- Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych. Dzieje Gimnazjum i Liceum w Wadowicach, Towarzystwo Miłośników Ziemi Wadowickiej, Wadowice 1991, ISSN 0239-9571.