Targowica (obwód kirowohradzki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy miejsca ogłoszenia konfederacji targowickiej. Zobacz też: inne Targowice.

Targowica

Торговиця

Państwo	Ukraina
Obwód	kirowohradzki
Rejon	nowoarchanhelski
Wysokość	154 m n.p.m.
Populacja  • liczba ludności	2534
Nr kierunkowy	+380 5255
Kod pocztowy	26106
Położenie na mapie Ukrainy Targowica
Położenie na mapie obwodu kirowohradzkiego Targowica
48°39′26″N 30°46′54″E/48,657222 30,781667
Multimedia w Wikimedia Commons

Targowica (ukr. Торговиця, Torhowycia) – wieś na Ukrainie, dawne miasteczko, w obwodzie kirowohradzkim, w rejonie nowoarchanhelskim. Położona na prawym brzegu Siniuchy na wschodnim krańcu Podola.

W XIV wieku istniała tu ważna osada handlowa, z której korzystali m.in. Genueńczycy z Kaffy, Mołdawianie, Wołosi i Grecy^[1]. Po upadku osady w XV w., odrodziła się w XVII w. za sprawą Walentego Aleksandra Kalinowskiego i Marcina Kalinowskiego^[1]. Leżała w granicach województwa bracławskiego na tzw. czarnym szlaku. W drugiej połowie XVI wieku miasto było własnością księcia Bohusza Koreckiego^[2]. Po rozejmie andruszowskim od 1667 roku nieopodal Targowicy biegła granica polsko-rosyjska. W latach 1672–1699 wraz z Podolem przejściowo pod zwierzchnictwem Imperium Osmańskiego. W XVIII wieku Targowica była jedną z posiadłości Potockich na wschodnim Podolu. W 1751 po rosyjskiej stronie granicy powstała Nowa Serbia, z której serbskimi osadnikami mieszkańcy Targowicy toczyli liczne spory przed targowickim sądem pogranicznym^[1]. Od 1773 roku Targowica była własnością Stanisława Szczęsnego Potockiego^[1]. 14 maja 1792 rzekome miejsce ogłoszenia konfederacji targowickiej (w rzeczywistości akt przygotowano i wydano w Petersburgu), zmierzającej do obalenia Konstytucji 3 maja przy pomocy interwencji armii rosyjskiej. W 1793 zajęta przez Rosję w efekcie II rozbioru Polski. W zaborze rosyjskim przynależała administracyjnie do guberni kijowskiej.

• Targowica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 170 .