Tarnik – Wikipedia, wolna encyklopedia
Tarnik (pot. raszpel, raszpla od niem. Raspel) - narzędzie stolarskie, rodzaj pilnika z trójkątnymi zębami do obróbki drewna, rogów zwierzęcych i innych miękkich materiałów.
Tarnik usuwa większą ilość zbędnej materii kształtowanego przedmiotu niż inne pilniki z racji większych nacięć, jakie posiada.
- Tarnik z drewnianą rączką
- Porównanie tarnika i pilnika
- Różne kształty tarników
- Tarnik z perforowanej blachy