Nadawca publiczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nadawca publiczny^[1] (także potocznie media publiczne) – radio, telewizja i inne media stanowiące własność skarbu państwa. Regulowane w Polsce przez ustawę o radiofonii i telewizji.

Środek masowego przekazu ustawowo zobowiązany do szerzenia tzw. społecznej misji programowej, bowiem generowanie zysków nie jest jej podstawowym zadaniem. Dlatego też ramówki nadawców państwowych zawierają m.in.: programy kulturalne, magazyny przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych oraz magazyny religijne. Nie oznacza to braku takiego programu w stacjach komercyjnych – np. w Polsce stacje komercyjne, takie jak Telewizja Śląska, Telewizja Trwam zawierają podobne programy.

W Polsce rolę nadawców publicznych pełnią:

• Telewizja Polska
• Polskie Radio
• rozgłośnie regionalne Polskiego Radia.

W niektórych państwach telewizje publiczne odgrywają dominującą rolę na rynku mediowym (np. brytyjska korporacja BBC). Telewizje publiczne niekoniecznie muszą być stricte państwowe; np. w USA PBS to stacja bez ustawowego abonamentu i w zasadzie pozbawiona bezpośredniej kontroli państwa. Istnieją też państwa, gdzie nie ma telewizji publicznych, jednak funkcjonują stacje, którym powierzono rolę nadawcy publicznego - przykładem jest Luksemburg^[2].

• Nagroda Mediów Publicznych

Zobacz multimedia związane z tematem: Nadawca publiczny