Teoria obwodów – Wikipedia, wolna encyklopedia
Teoria obwodów – dyscyplina naukowa zajmująca się szczegółową teoretyczną analizą obwodów elektrycznych i zjawisk w nich zachodzących, w tym m.in. metodą analizy wartości napięć i rozpływu prądów obwodów RLC w stanach ustalonych lub okresowo zmiennych, czy obwodami sprzężonymi magnetycznie oraz filtrami.
Teoria obwodów bazuje na prawie Ohma oraz prądowym i napięciowym prawie Kirchhoffa. Ponadto opiera się na metodach analizy obwodów wynikających z praw Kirchhoffa, to jest[1]:
- metodzie prądów oczkowych;
- metodzie potencjałów węzłowych;
- twierdzeniu Thevenina;
- twierdzeniu Nortona;
- metodzie upraszczania obwodów dla połączenia szeregowego i równoległego;
- transfiguracji gwiazda - trójkąt i trójkąt - gwiazda.
Ponadto teoria obwodów bazuje na wiedzy matematycznej: algebry liniowej, analizy matematycznej oraz topologii.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- obwód elektryczny
- napięcie elektryczne
- prąd elektryczny
- technika analogowa
- Zastosowanie liczb zespolonych w analizie obwodów elektrycznych
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ S. Osowski , S. Siwek , M. Śmiałek , Teoria obwodów, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2006 .