Tetrachord – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tetrachord – cztery kolejne dźwięki siedmiostopniowej skali muzycznej zawierające się w kwarcie czystej^[1].

Podział tetrachordów^[1][2]:

• ze względu na dźwięki skali muzycznej, jakie zawiera:
  • tetrachord dolny – zawiera pierwsze cztery dźwięki (w gamie C-dur są to: c, d, e, f)
  • tetrachord górny – zawiera pozostałe trzy dźwięki i pierwszy powtórzony o oktawę wyżej (w gamie C-dur są to: g, a, h, c')
• ze względu na strukturę interwałów wewnątrz tetrachordu:
  • tetrachord diatoniczny – zbudowany jest z dwóch sekund wielkich i jednej sekundy małej
    • tetrachord diatoniczny durowy – zbudowany kolejno z: sekundy wielkiej, sekundy wielkiej, sekundy małej
    • tetrachord diatoniczny molowy – zbudowany kolejno z: sekundy wielkiej, sekundy małej, sekundy wielkiej
    • tetrachord diatoniczny eolski – zbudowany kolejno z: sekundy małej, sekundy wielkiej, sekundy wielkiej
  • tetrachord harmoniczny – zbudowany, kolejno, z sekundy małej, sekundy zwiększonej i sekundy małej
  • tetrachord chromatyczny – zbudowany, kolejno, z tercji wielkiej oraz dwóch ćwierćtonów.

• Skala muzyczna
• Gama
• Interwały

• Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
• Zasady muzyki. Franciszek Wesołowski. Kraków: PWM, 1986, s. 9-14. ISBN 83-224-0250-3. (pol.).
• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 324. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).