Theo Morell – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2018-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Theodor Gilbert Morell

Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1886 Trais-Münzenberg, Górna Hesja
Data i miejsce śmierci	26 maja 1948 Tegernsee, Bawaria
Zawód, zajęcie	lekarz
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Theodor Gilbert Morell, zdrobniale Theo Morell (ur. 22 lipca 1886 w Trais-Münzenberg, Górna Hesja, zm. 26 maja 1948 w Tegernsee w Bawarii) – niemiecki lekarz, osobisty lekarz Adolfa Hitlera.

Po ukończeniu szkoły powszechnej i gimnazjum, które ukończył wzorowo, zaczął studiować parazytologię, immunologię, psychiatrię, laryngologię i ginekologię w uczelniach Heidelbergu, Grenoble, Paryża i Monachium. W 1913 doktoryzował się (z prawem wykonywania zawodu w Bawarii) jako ginekolog^{[potrzebny przypis]}.

Po krótkim epizodzie asystenta w szpitalu w Bad Kreuznach zatrudnił się jako lekarz okrętowy w liniach Woehermanna, a potem Norddeutscher Lloyd (NDL). Nabyta praktyka specjalizowała go jednak ostatecznie jako urologa. Po zejściu na ląd i doświadczeniach I wojny światowej, w 1918 otworzył skromny gabinet lekarski w Berlinie, przy zacisznej Bayreuther Strasse^{[potrzebny przypis]}. W 1920 roku poślubił bogatą aktorkę Johannę „Hanni” Moller, której posag umożliwił luksusowe wyposażenie gabinetu i uniezależnienie go od pacjentów z ubezpieczalni.

W 1933 roku, po dojściu do władzy narodowych socjalistów, wstąpił do NSDAP, a w 1935 przeniósł gabinet na Kurfürstendamm 216, specjalizując się również w leczeniu chorób wenerycznych. Morell przez następne 5 lat (do 1938) przyjmował jednak pacjentów pochodzenia żydowskiego, którzy stanowili znaczną część jego klienteli^{[potrzebny przypis]}.

W 1936 roku jego pacjentem został Heinrich Hoffmann – „nadworny fotograf” i przyjaciel Adolfa Hitlera, cierpiący na rzeżączkę. Zakończona skuteczną terapią znajomość doprowadziła do bezpośredniego spotkania z Hitlerem, a w konsekwencji do objęcia posady „nadwornego lekarza Führera”, którą piastował aż do 22 kwietnia 1945, kiedy Hitler zakomunikował mu, że nie będzie go już potrzebował. Towarzyszył Hitlerowi we wszystkich kwaterach głównych i przy okazji stworzył koncern fabryk farmaceutycznych pod nazwą „Hamma”^{[potrzebny przypis]}.

Lecząc Hitlera, wykorzystywał ok. 70 substancji działających doraźnie i powodujących natychmiastowe zniesienie dolegliwości, głównie wlewki, sztuczne multiwitaminy, kolonie nieznanych bakterii, rzekome antybiotyki, hormony, narkotyki i trucizny (strychnina). Skutecznie odpierał ataki innych lekarzy Karla Brandta, Erwina Giesinga i innych zarzucających mu działanie na szkodę pacjenta „A” i utrzymał swą pozycję niemal do końca II wojny światowej. 22 kwietnia 1945 roku Hitler stracił zaufanie do Morella i odprawił go ze swojego bunkra.

Morell po przybyciu do Berchtesgaden, załamany sposobem odprawy, na krótko zamieszkał w Berghofie lub raczej w tym, co po nim zostało. 18 maja 1945 był już przesłuchiwany przez aliantów w szpitalu w Bad Reichenhall, a 17 lipca 1945 został aresztowany na dworcu kolejowym w Monachium.

Przez następne 3 lata znajdował się w stanie stale pogarszającej się poczytalności, rozpadu osobowości i ciężkiej arteriosklerozy w różnych obozach internowania, m.in. na terenie byłego obozu koncentracyjnego w Dachau. Zwolniono go 30 czerwca 1947 i przewieziono do szpitala w Tegernsee. Przebywał tutaj, bez kontaktu z żoną, w ubóstwie i samotności i zmarł rok później na udar mózgu, 26 maja 1948^[1].

• D. Doyle. Adolf Hitler’s Medical Care. „Royal College of Physicians of Edinburgh”. 35, s. 75–82, 2005.