Tortuga – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tortuga
	; Tortuga
Kontynent	Ameryka Północna
Państwo	Haiti
Akwen	Ocean Atlantycki; Morze Karaibskie
Archipelag	Wielkie Antyle
Powierzchnia	180 km²
Populacja (2003); • liczba ludności; • gęstość	; 25 936; 144,1 os./km²
	Położenie na mapie Haiti Tortuga
	20°03′N 72°48′W/20,050000 -72,800000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2022-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tortuga (fr. Île de la Tortue) – wyspa na Morzu Karaibskim, u północnych wybrzeży Haiti, ok. 2 km od miasta Port-de-Paix.

Wyspa otrzymała nazwę Tortuga del Mar (z hiszp. „żółw morski”) ze względu na charakterystyczne ukształtowanie terenu, nasuwające skojarzenia ze skorupą żółwia.

Historia

Wyspę początkowo zamieszkiwali Indianie, którzy zostali zasymilowani lub wymordowani do połowy XVII w. Po dotarciu tu Europejczyków Tortuga, podobnie jak pobliska Hispaniola, została skolonizowana przez Hiszpanów. Już w początkach XVII w. zostali oni jednak wyparci przez Francuzów. Pozostałością po hiszpańskim panowaniu jest dzisiejsza nazwa wyspy. W 1629 Hiszpanie, w których rękach pozostawała cała wyspa Hispaniola, pod dowództwem Fabrique de Toledo zaatakowali kolonistów francuskich, by odzyskać wyspę, jednak atak został odparty. W późniejszym czasie, kiedy Francuzi umocnili się na wyspie, wyprawiali się na Hispaniolę na polowania dla skór, które następnie eksportowane były do Francji. W 1630 wyspa została podzielona między Anglię i Francję. W 1633 do pracy na plantacjach sprowadzono pierwszych czarnoskórych niewolników z Afryki.

Od 1640 bukanierzy, dysponujący królewskimi zezwoleniami i rezydujący na wyspie, urządzali ataki na przepływające w cieśninie między Tortugą a Hispaniolą statki hiszpańskie. Wkrótce wyspa stała się zresztą główną siedzibą piratów na Karaibach, napadających na pływające po Morzu Karaibskim statki, a piractwo szybko stało się dla mieszkańców wyspy głównym źródłem dochodu. Kres temu położono dopiero u schyłku XVII w. W 1684, na podstawie porozumienia w Ratyzbonie, Francja i Hiszpania zgodziły się skończyć z piractwem, bukanierzy przeszli na służbę królewską, ci zaś, którzy nie zgodzili się podporządkować, zostali uwięzieni i powieszeni. Do 1688 walka z piratami na Tortudze została praktycznie zakończona.